I am just too overwhelmed for the past few days, and I just wanted to express my emotions through a short story which can, more or less, define my struggles. Sorry for this, and I know one may feel bad but please let me just get a secondary outlet and revisit the artistic side of my brain :)
"Bitbit"
ni Kabilan at Alampay
Sabi mo, ako yung mag asikaso ng mga kahon. Lahat ng laman noon, ako ang mag seggregate at mag asikaso. May mga lalapit sakin para hingin ang kailangan nila, na makikita ko sa mga kahon. Okay.
Nang matapos na lahat, tinanong mo ako kung nasaan na ang talaan ng mga manok at kung ilang itlog lahat ang nakuha sa bawat manok, kung may nabasag ba o kung may anomang prolema. Hindi kita masagot kasi sa ibang tao mo naman iyon inutos. Okay.
Lumipas ang mga araw, muli kang bumalik na hinahanap ang talaan. Wala akong talaan. Kaya nilapitan ko ang pinagawa mo ng talaan.
Ang tagagawa ng talaan, may iba pa pala syang talaang ginagawa. Siya ay gumagawa ng limang talaan at hindi nya kayang pagsabay-sabayin. Paano na?
Bumalik ka muli, hinahanap ang talaan. Wala. Wala pa.
At nagalit ka, na isinisisi ang responsibilidad sa aking balikat.
Saan ako lulugar sayo?
Bakit mo iaatang ang isang sagutin sa akin? Pagod na ang aking mga balikat. Hindi na kita kayang pasanin.
Siguro oras na para ibaba kita mula sa balikat ko at muling lumakad sa ibang ibayo at maranasang muli ang kapayapaan sa isipan at magkaroon ng bagong mundo sa labas ng iyong mundo.
Nag iisip ako. Pinag isipan ko. Pero malapit na akong sumuko sayo.
Hey, don't you worry guys, I am okay now :)
===========================