ရြာဦးေက်ာင္းမွ အုံးေမာင္းသံ ၇ ခ်က္ တီးေနၿပီ။ လြယ္အိတ္ကုိယ္စီလြယ္လို႔ အေမၿပင္ထားေပးတဲ႔ ငွက္ေပ်ွာဖက္ထဲက ေကာက္ညွင္းနဲ႔ ေၿမပဲေၾကာ္ကို လက္မွာဆြဲ ဝဲတဲတဲအသံနဲ႔ အေမကိုနွုတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခဲ႔ၾကတယ္။ သူတို႔ေလးေတြ ေၿခဦးတည္ေနတာကေတာ့ ... ..
ရြာထိပ္နားမွာ ထရံမပါပဲ ဝါးကပ္ သံုးဖက္ကာထားတဲ႔ လည္ေစာင့္တဲ အမႊာ စာသင္ေက်ာင္းေလးဟာ ၿမဴနွင္းေတြၾကားက ထိုးထြက္လာမယ့္ ေနေရာင္ေနြးေနြးကို္ ေမ်ွာ္ရင္း ရႊင္ၿပတဲ႔ မ်က္နွာနဲ႔ ပကာသနမပါတဲ႔ အဝတ္နြမ္းလ် ကေလးေတြကို ဆီးၾကိဳေနတယ္။
စာသင္ေက်ာင္းေလး ငိုရခက္ ရီရလည္းခက္ေနၿပီ။
စာသင္ေက်ာင္း အမည္ရတဲ႔ အကာမဲ႔တဲစုတ္ေလး
ေသြးခဲမတက္ေအးတဲ႔ ဒီလိုကာလေလးမွာ
အေမွာင္ကမၻာထဲက ပန္းပြင့္ေလးေတြကို
ပညာ ဆိုတဲ႔ ေရြအိုးၾကီး ေပးနုိင္ေပမယ့္
အေနြးထည္မဲ႔ ကေလးေတြကို အေနြးဓါတ္ သူမေပးနုိင္ရွာ .....
Today I gave a visit to a school (a tent where children go to learn) where some of my students are volunteering as teachers. This school is located in a village within a small town from southern shan state.
The school was opened in June last year and there are fourty students learning there.
There is no government school in the village. Local people are starving for education before the school was opened. The school was built by the hard work of a monk and local activists in the area.
look at These children, Imagine they are yours, how will you feel.
Look at their faces when they see people are coming just to see them, encourage them share some snacks. They can't be happier.
This is their teacher, one of my former students or a junior stuff in my organization. They spend their days without wifi, internet, electricity and phone.
ဖုန္းဆက္သြယ္မွဳ မရွိ လ်ပ္စစ္မီး နတၳိနဲ႔ ေန႕စဥ္ဘဝကို ၿဖတ္သန္း။ တစ္လၿပည့္ရင္ ေစတနာရွင္တစ္ခ်ိဳ႔ေပးတဲ႔ အကူေငြ ၃ ေသာင္းကို ယူ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို မုန္႔ဝယ္ေက်ြးရင္ တန္ဖိုးရွိရွိ ရွင္သန္ေနတဲ႔ က်ြန့္ေနာ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ညီမေလးေတြၿဖစ္ေသာ ေစတနာရွင္ ေက်ာင္းဆရာမေလးေတြပါ။
By the way, there are hundreds of such school in Shan State, expecially in the south where is still been announced as black area since the ongoing conflict between military and ethinic armed groups.
ဒီကေလးေတြမွာ ပကာသနမွ မရွိဘူး။ ဟန္ေဆာင္မွုလည္း မရွိဘူး ။ သို႔ေသာ္ ......
သူတို႔ မ်က္လံုးထဲမွာ အေၾကာက္တရားေတြ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ကိန္းေအာင္းေနတယ္။
သူတို႔က ဘယ္သူေတြလဲ .....
သူတို႔ဟာ တရားေသာစစ္ကို တုိက္ေနပါတယ္ ဆိုတဲ႔ ၿမန္မာ့တပ္မေတာ္နဲ႔ မိမိအမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို ကာကြယ္ေနပါတယ္ ဆိုတဲ႔ ရွမ္းေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႔တို႕ရဲ့ က်ည္ဆံ ေတြၾကားထဲမွာ နားမလည္စြာ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကေလးေတြပါ။
တစ္ရက္ တစ္ပါတ္ တစ္လ တစ္နွစ္ တည္းလား ။ မဟုတ္ပါဘူး။
နွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ပါ။
သူတို႔ အဖိုး အဖြားေတြကေတာ့ ေက်ာင္းဆိုတာကို မသိခဲ႔ပါဘူး။
သူတို႔အေဖအေမေတြကေတာ့ ေက်ာင္းဆိုတာကို မတတ္ခဲ႔ရပါဘူး။
သူတို႔ေလးေတြကေတာ့ ဝါးကတ္ သံုးဖက္ကာတဲ႔ တဲေလးဟာ သူတို႔ေက်ာင္းပါလုိ႔ ေၿပာတတ္လာပီ။
သူတို႔ေလးေတြ စာအံေနရၿပီ။
ကဗ်ာေလးေတြရြတ္ရင္း ေအ ဘီ စီ ဒီ သီခ်င္းေလးေတြ သီဆိုေနၾကၿပီ။
သူတို႔ ရဲ႕ သားသမီးေတြ ေခတ္ေရာက္လာရင္ေတာ့ တူညီဝတ္စံုေလးေတြဝတ္ၿပီး ၿမက္ခင္းၿပင္က်ယ္နဲ႔ အမိုးအကာရွိတဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းမွာ ေနြးေနြးေထြးေထြး စာသင္ရေတာ့မွာပါ။
ဒါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရဲ႕ အမွတ္တရ ပံုရိပ္တစ္ခုပါ ။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ဟာ ၾကီးမားတဲ႔ေက်ာင္းေတာ္ေတြမွာ ပညာသင္ခဲ႔ေပမယ့္ ေနာက္မွာရွိေနတဲ့ မ်က္လံုးေပကလပ္ နဲ႔ ကေလးေတြကေတာ့ ဒီတစ္နွစ္ပီးရင္ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ ဘာပညာဆက္သင္ရမယ္ဆိုတာကို ေသခ်ာမသိေသးတဲပ ဘဝေတြပါဗ်ာ။
က်ြန္ေတာ္တဲ႔ အမဲေရာင္နယ္ေၿမလို႔ သတ္မွတ္ခံထားရ႔တဲ႔ ရွမ္းၿပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းေဒသမွာ ပံုပါ စာသင္ေက်ာင္းေတြ မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ စာသင္ေက်ာင္း လံုးဝမရွိေသးတဲ့ ရြာေတြက ပိုမ်ားတာေပါ့။
အခု ပံုထဲကေနရာကေတာ့ ရွမ္းၿပည္နယ္ေတာင္ပိုင္ လဲခ်ားၿမိဳ႔နယ္ ထုန္႔ယိန္း ေဒသမွ ဖြင့္သစ္စ ေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းပဲၿဖစ္ပါတယ္။
က်ြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ ေက်းလက္ဆရာ ဆရာမေတြကို မြမ္းမံသင္တန္းေလးေတြ ပို႔ခ်ေပးေနတယ့္ ဆရာဆရာမမ်ားအဖြဲ႔ ၿဖစ္ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Thanks for your time
Author @aikkhorn
MSC-223
A9