Aklım erdiği günden beri öğrenciyim. Bu duruma o kadar alıştım ki okul bitince ne yapacağımı bilmiyorum. Mesleğim hazır, işim hazır, şu an yaptığımdan farklı bir şey de yapmayacağım ama yine de korkuyorum. Artık çalışan bir birey olma düşüncesi bile beni germek için yeterli.
Aslında çağımızda bu durum hastalık gibi bir şey. İnsanlar hazır kurulu düzeni (veya düzensizliği) bozulacak diye psikolojik deformasyon yaşıyor. Ya da alternatif çözüm üretip ölene kadar okuyor; yüksek yapıyor, doktora yapıyor, ikinci üçüncü üniversitesine gidiyor. Okuyor da okuyor! Sebebi ise bence kimyasının bozulacağından korkması. Ki haksız olduğunu düşünmüyorum.
Seneye mezuniyetim var. Bunu yazarken kendimi büyümüş hissediyorum. Zaten büyüdüğümün farkındayım ama sorumluluklarla büyümek kısmı can sıkıyor. Ben de yukarı da bahsettiğim kişiler gibi olmaktan korkuyorum. Ama gideceğim yol da o gibi duruyor.
Önce yüksek yapıp kaçabildiğim kadar kaçacağım o sorumluluktan. Sonrası ise hüsran... Elbet o gelip kapımı çalacak. 3-5 sene önce inkar ediyordum. Kabul etmiyordum bu duruma düşeceğimi ama hayat maalesef öyle bir şey değilmiş.
