Kanokwan #129 :: Strange Events Story Contest :: ความนิ่งนอนใจ ไม่ระวังตัว 👥
- ::...Hello Steemians Friend, how are you today.🤗
- สวัสดีค่ะเพื่อนๆ Steemians สบายดีกันหรือเปล่าค่ะ วันนี้น้องออมสินก็ขอเข้าร่วมการประกวด Strange Events Story Contest คือการให้เพื่อนๆได้มีส่วนร่วมทำกิจกรรมร่วมกับชุมชนของเราด้วยการเขียนเรื่องราว "ประสบการที่แปลกประหลาด" เป็นภาษาไทยอย่างน้อย 15 บรรทัดขึ้นไป พร้อมทั้งเพิ่ม #thai #thaistory1 และเพื่อนๆสามารถส่งโพสต์เข้าประกวดได้วันละ 1 โพสต์ ในระยะเวลาสองสัปดาห์ค่ะ
- ::...สำหรับเรื่องนี้เป็นเหตุการณ์หนึ่งที่น้องออมสินเพิ่งเคยเจอมากับตัวเองเมื่อก่อนที่จะถึงวันงานแต่งของลูกพี่ลูกน้อง
ในวันนั่นน้องออมสินได้เดินทางเข้าตัวเมืองตั้งแต่เช้าเพราะต้องการหาชุดไปงานแต่งงานค่ะ เราเดินทางกันไปในทุกๆที่ในตัวเมืองเลยค่ะจนเวลาล่วงเลยมาถึงเวลาเย็นๆ ด้วยความหมดแรงหลังจากการเดินห้างหาเสื้อผ้าที่ชอบ เลยจะมาแวะตลาดเซ็นเตอร์พอยท์ตรงวงเวียนปลาพยูน เพื่อซื้อกับข้าวไปทานกันที่บ้านคุณย่าค่ะ
- ::...เมื่อถึงที่หมายคุณพ่อจึงจอรถที่หน้าสวณสาธารณะใกล้ๆกับตลาดนัด และทุกคนรีบลงจากรถเพื่อไปตลาดนัดกันค่ะ ยกเว้นคุณพ่อ คุณแม่ และน้องข้าวหอม เนื่องจากว่าน้องข้าวหอมหลับจึงต้องอยู่ที่รถแทน มีเพียงน้องออมสิน น้องใบข้าว น้องฝาแฝด และคุณอาอีกสองคน เราเดินแบ่งกลุ่มกันเป็นสองกลุ่ม น้องออมสินแวะไปดูเสื้อผ้าร้านใกล้ๆบริเวณตลาด ส่วนน้องฝาแฝดกับคุณอาไปซื้อกับข้าวกัน ระหว่างที่ลองเสื้อผ้ากันก็เสียเวลาไปเป็นชั่วโมงจนน้องเพชร(แฝดพี่) วิ่งมาตามให้กลับไปที่รถ บอกว่าทุกคนน่าจะกลับกันหมดแล้ว น้องออมสินและน้องใบข้าวรีบจ่ายเงินเอาของใส่ถุง แล้ววิ่งหน้าตั้งไปที่รถ(กลัวคุณพ่ออจะโกรธเพราะมั่วแต่ดูเสื้อผ้านาน) เมื่อไปถึงก็ไม่เจอคุณอาและฝาแฝดคนน้อง จึงถามคุณพ่อ จนสรุปได้ว่า น้องเพชร(ฝาแฝดคนพี่) หลงทางแล้วคิดว่าทุกคนกลับกันแล้วจึงมาตามน้องออมสินให้กลับ ฮ่าๆๆ นี้ก็วิ่งมาจนหอบจึงนั่งพักด้านนอกรถตรงสวนสาธารณะ สักพักมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งหน้าตั้งมาอย่างรีบร้อน พร้อมกับหอบหิ้วถุงมาเต็มมือ และวิ่งเข้าไปในศาลาใกล้ๆรถ (อย่างกับเห็นภาพตัวเองที่วิ่งมาเมื่อกี้ฮ่าๆๆ) ก็ไม่ได้คิดอะไรมากในตอนแรก เราก็พูดกันอย่างสนุกสนามในระหว่างที่รอคุณอาทั้งสองและน้องพลอย(ฝาแฝดคนน้อง)
- ::...จนสักพักคุณแม่ก็สั่งให้เราทั้งสามคนขึ้นมาบนรถ คุณแม่ก็พูดแบบปกติ น้องออมสินเห็นว่าคุณอายังไม่มากันจึงขออยู่ข้างนอกตากลมสักแป๊บ และแล้วจู่ๆในระหว่างที่ยืนคุณกันน้องใบข้ารีบวิ่งขึ้นรถสดุดตรงขอบรถ น้องเพชรและน้องออมสินจึงขำกัน ฮ่าๆๆ แต่น้องใบข้าวไม่ขำด้วยและเอาแต่เงียบพร้อมกวักมือให้ขึ้นรถ น้องออมสินเห็นท่าทางน้องใบข้าวนิ่งแปลกๆ และคุณแม่นั่งนิ่งตัวเกร็งอยู่พร้อมส่งสายตาพร้อมพูดอย่างเรียบๆว่าให้ขึ้นรถ น้องออมสินจึงคิดว่าคงมีอะไรผิดปกติแน่ จึงหันไปทางด้านซ้ายมือเพื่อจะจับมือน้องเพชรและพาขึ้นรถ แต่ทว่า!!! เมื่อหันไปที่น้องเพชร แต่พอหันไปข้างหลังอีกนิดกลับไปเจอกับผู้ชายคนที่วิ่งหน้าตาตื่นตอนแรกยืนอยู่ด้านหลังห่างประมาณหนึ่งช่วงแขน ด้วยความที่ตกใจแต่พยายามตั้งสติคิดให้ดีว่าเขาปกติหรือไม่กลัวว่าจะคิดมากไปเอง จึงหันไปยิ้มให้ตามมารยาทเวลาเจอคนและผู้ชายคนนั่นก็ยิ้มกลับมาแบบประหลาด ยิ้มแบบช้าๆพร้อมเดินเข้ามา เป็นการยิ้มที่ดูหวานเยิ้มเกินไปจนขนลุกซู่เลย จึงรีบจับมือน้องเพชรขึ้นรถปิดประตู
- ::...สักพักผู้ชายคนนั่นก็เดินมาเรื่อยๆจนจะถึงรถ และหยุดมองมาที่น้องเพชร ทำหน้าเคลิ้มๆ น้ำลายไหล น้องออมสินบอกให้คุณพ่อขับรถออกไปจอดรับคุณอาที่หน้าตลาดแทน ถ้าหากมาตรงนี้คงไม่ดีแน่ๆ แต่ว่าคุณพ่อไม่ได้เห็นท่าทีของผู้ชายคนนั่นในตอนแรก คุณพ่อหันมาเห็นตอนที่เสียงปิดประตูรถดังขึ้น และได้หันไปเห็นผู้ชายคนนั่นพร้อมกล่าวทักทายถามว่ามีอะไรให้ช่วยไหม เขาก็ไม่ตอบอะไรและยังคงมองมาด้วยสายตาเคลิ้มๆ น้องออมสินใจแทบขาด มองไปที่สีหน้าน้องใบข้าวซีดหมองน้ำตาไหล จึงบอกคุณพ่อว่าผู้ชายคนนั่นเขาอาจจะไม่ปกติก็ได้ แต่กลับโดนว่า อย่ารีบตัดสินใจใครที่ภายนอกเขาอาจจะให้เราช่วยอะไรก็ได้ แต่ดูไปสักพัก ถามอะไรก็ไม่ตอบ เอาแต่ยิ้มและทำสายตาเยิ้ม (ภาพนั่นยังคงติดตา) คุณพ่อจึงตัดสินใจจะออกรถ แต่แล้วเหมือนอะไรเล่นตลกฝั่งคุณอาเดินกลับมาที่รถพอดี ทุกคนอึ้งและรีบล็อคประตูรถ ให้ทุกคนไปนั่งท้ายกระบะแทน เพราะหากเปิดกระตูผู้ชายคนนั่นคงเข้ามาด้วยแน่ๆ ทุกคนพยายามนิ่งๆส่งสายตากัน ไม่กระโตกกระตาก ทำตัวให้ปกติ เพื่อไม่ให้ผู้ชายคนนั่นรู้สึกตกใจ กลัวว่าจะเกิดอะไรที่ไม่คาดคิดขึ้น ทุกคนมองตากันก็รู้ใจรีบขึ้นรถกันอย่าไว พร้อมออกรถไปช้าๆ ผู้ชายคนนั่นก็เดินตามรถอย่างช้าๆพร้อมสายตาเคลิ้มๆ และเมื่อเมื่อคุณพ่อเร่งความเร็ว เหมือนผู้ชายคนนั่นจะนึกอะไรขึ้นได้ จึงรีบเดินพร้อมทำท่าจะกระโดดตามรถมา แต่ก็พ้นมาอย่างหวุดหวิด
- ::...ระหว่างนั่งในรถกลับบ้านทุกคนก็พูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ว่าคืออะไร และน้องใบข้าวทำไมถึงร้องไห้ขนาดนั่นทั่งที่เขายังไม่ทำอะไร น้องใบข้าวเล่าว่าก่อรจัวิ่งขึ้นรถด้วยคงามตกใจจนพูดอะไรไม่ออกนั่น ผู้ชายคนนั่นได้เดินเข้ามาจากทางด้านหลังและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าห่างกันแค่ฝ่ามือได้ จึงทำให้ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก และแล้วก็มารู้ทีหลังจากคนในพื้นว่าตรงนั่นมีคนบ้ามาอาศัยอยู่ประมาณ 3 - 4 คน จึงทำให้บริเวณนั่นค่อนข้างเงียบ
หลังจากผ่านวันนั่นมาก็กลายเป็นคนที่ชอบระแวงด้านหลังมากๆ และเมื่อไปไหนจะพยายามสังเกตุรอบๆตัวให้มากขึ้น มีอัไรผิดสักเกตุก็ควรรีบเตรียมตัวไว้จะได้ไม่ต้องกับอะไรแบบนั่น
หากวันนั่นผู้ชายคนนั่นมีอาวุธ และว่องไวกว่า น้องออมสินและน้องๆก็คงไม่รอดเพราะเราเอาแต่คุยกันอย่างสนุกจนไม่ได้ระวังตัวหรือสังเกตุสิ่งรอบตัวเลย คงต้องจำไวเป็นบทเรียนสุดแสนล่ำค่าเลยค่ะ
สำหรับวันนี้ขอฝากไว้เพียงเท่านี้นะคะไว้เจอกันใหม่ในโพสต์หน้าค่ะ Bye bye see you soon 🤗
- สำหรับคนไทยคนไหนที่สนใจคุณสามารถดูวิธีสมัครได้จากลิงค์นี้ 👇 ของพี่ตุ๊กตา @tookta
https://steemit.com/thai/@tookta/pt-1
https://steemit.com/thai/@tookta/pt-2
- อ่านเพิ่มเติมวิธีการสมัคร คลิกที่รูปภาพ👇
สามารถติดตาม @kanokwan เพิ่มเติมได้ที่
กลุ่ม steemit thai :: https://www.facebook.com/groups/1389294774522491/
Instagram :: https://www.instagram.com/kanokwan_k2/
Facebook :: https://www.facebook.com/aomsin.hlonglaloeng.1
Promote Steemit :: https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1888072354818643&id=100008476891471
ทุกๆคนกำลังรอคุณอยู่ อย่าลืมเข้ามาร่วมสนุกกับเพื่อนๆใน STEEMIT กันนะคะ
Story | Proto | By | @kanokwan 💗🇹🇭💗
- ขอบคุณทุกๆคนนะคะที่เข้ามาอ่านเรื่องราวในโพสต์นี้😘😗
- หากมีข้อผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะ สามารถตักเตือนและให้คำแนะนำข้อผิดพลาดต่างๆได้เสมอค่ะ ขอบคุณมากสำหรับการ UpVote & Comment & Follow🙌🙏🙌🙏
👇Click👇
Thank you for your Banner @ricko66