Almanya'da doğup, yıllar sonra özlem ve hasretle canım memleketime kesin dönüş yaparken içimde öylesine ümitler vardı ki. Şimdi belki de birçok kişi tabi okuyan olursa yazımı "işte yine Almanya'yı öven Türkiye'yi döven" birisi diyecek diye tahmin ediyordur. Oysa tam aksine bu ne yermek ne de dövmek. Yalnızca insan üzülüyor bazı olaylar karşısında. Biz aslımız itibari ile böyle değiliz diye biliyorum. Bizim atalarımız dünya ya sevgiyi, hoşgörüyü, adaleti ve dayanışmayı öğretmiş insanlar iken nasıl ve neden bugün neredeyse toplumumuzun % 90'ı bu hasletlerden yoksun bir hayat sürmekte, işte bunu anlamakta zorlanıyorum. Bir millet hangi yollarla böylesine dejenere edilebildi şaşırmamak mümkün değil.
Geri döndüğüm günden bu yana hep iyimserlikle gelecek nesillerden ümitlenerek hevesimi kaybetmemeye çalıştıysam da maalesef gün geçtikçe daha da dejenere olduğumuzu ve kendiminde bundan bir şekilde nasibimi aldığımı gördüm. Yine de ikinci bir memleketimiz olmadığı için "Haydi Milletim, yine de bu asil kan senin damarlarında" demek istiyorum.