Niesamowite jest to miejsce.
Tak ciężko uchwytne, miejsce przejścia fizycznej materii w duchowość. Malarstwo stoi na granicy świętości. Nakładam kraplak, sienę, błękit pruski, a wszystkie te połączenia i sąsiedztwa barw, pokazują mi bardziej kolor jakiś głębszych światów niż wyglądy zewnętrzne tylko.
Później widzę ten obraz po czasie i odnawia on we mnie odczucia towarzyszące malowaniu i to, co teraz się dzieje.
Niczym odbicie w lustrze.
Osobliwa diagnoza stanu duszy.
Bardzo intymnie.
Najintymniej.
Demaskuje zniewolenia i niedociągnięcia danego czasu, ale też miłość tworzenia. Wiele głosów w mojej głowie, narzucających się myśli, które nie dają ostrości na istotę malarstwa, ale zatrzymują na miałkiej powierzchni wyglądów. Jak czarne ptaki latają złowrogo nad moją głową. Czasem jednak dzieje się ten moment wejścia bez końca w świat pachnący werniksem, spoiwem i farbą. Wtedy nie ma żadnych kontekstów życia codziennego i strachu.
Jest tylko teraźniejszość, spokój i bezterminowość.
Niebo.
Dotarłam wreszcie. Ten stan smutku skąpany był przekonaniem, że po ciemności błyśnie nowe zorze. Być może te obrazy były tylko przeczekaniem tego przejściowego momentu, który nie pogłaskał po głowie. Być może była to też forma wewnętrznego rozliczenia się z bliskimi. Ale zrodziła je autentyczność, miłość malowania i czysta twórczość nie wypływająca ze światowych przynagleń. Czy to wszystko jest przekładalne na język malarski? Mam pragnienie prawdziwego spotykania innych. Tęsknię za sytuacją, w której jedna strona prawdziwie zrozumie, o co chodzi drugiej, wysłucha ją całkowicie, wsłucha się w nią bez reszty. By żaden przypływ fascynacji lub złości nie był zlepkiem projekcji narzuconym na tego, który stoi przede mną. Proszę Boga o wyrozumiałość wobec wzajemnych ułomności.
To światło jest wszechobecne. Przenika fizyczność, psychikę, relacje, duchowość. Nic nie wydaje się być równie ważne i pociągające. Nie zabiera smutku ani samotności, ale otacza je nadzieją i opieką. Bóg jest, ale jednak ziemskość powraca zderzając się w nas z niebem. Piękno jest stałe, ale jednak Czasem przemoczy nam serca. Inny deszcz co spływa po twarzy.
obraz pt. Oczekiwanie, olej na płótnie, 70 × 130, 2021