Ciotka Alina

Nie bacząc na swoje bose stopy i zupełnie niewłaściwy dla opuszczenia domu strój, chciał biec w kierunku furtki, ale ciotka znająca dosłownie każdy kawałek przekopanego przez siebie ogródka stanęła nagle przed nim. W amoku zaczął uciekać w kierunku dokładnie przeciwnym wyrosłemu przed nim potworowi, lecz szybko stanął wobec nieprzekraczalnej bariery, którą stanowiła siatka działkowego ogrodzenia. Instynkt pognał go w kierunku rosnącej blisko płotu jabłonki. Dariusz Kotek, ratując swoje nędzne życie, odbił się od ziemi niczym zając, niczym małpa chwycił się obiema rękoma gałęzi i niczym kot dołożył do uchwytu prędko obie nogi. Na zrobienie czegokolwiek innego, ba, czegokolwiek choć trochę sensownego, zwyczajnie zabrakło mu czasu. Ciotka Alina była tuż pod nim. Kotek przywarł całym ciałem do gałęzi, zamykając oczy i czekając na cios, ale ten…

– O matko kochana! Wszystko w porządku, pani Alinko?!

Ciotka Alina z wyszczerzonymi jeszcze zębami spojrzała w kierunku płotu. Na widok śmiertelnie przerażonego staruszka w uwalanych błotem sztruksach i granatowym swetrze momentalnie zamarła. Myślała tak intensywnie, że niemal było to słychać.

– T…aaak, wszystko w porządku, panie profesorze… – wydukała w końcu. – Wymarzył sobie głupek… huśtawkę na jabłonce i… sam pan widzi… sprawdza czy gałąź wytrzyma.

Dariusz Kotek wyczuł swój moment. Jeśli istniała jakakolwiek szansa na kolaborację, to właśnie teraz. Zeskoczył z gracją z drzewa i uśmiechnął się słodko.

– Hahaha… bardzo przepraszam, że wystraszyłem pana profesora – wydyszał. – Taka mnie szalona myśl naszła. Hehehe…

Profesor nie wyglądał na przekonanego, ale cała sytuacja wydawała się tak abstrakcyjna, że nawet tak tęgi umysł jak jego nie był w stanie wyciągnąć na jej podstawie żadnych konstruktywnych wniosków.

Jeśli nie informowałem to informuję... Mam wyłączne prawo do książki na wszelkich polach jej eksploatacji. Na platformie zamieszczam maszynopis.

https://pixabay.com/en/grandma-granny-aunt-the-old-lady-2006261/