ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာမွာေနတုန္းက ေနာင္ေရးအတြက္ ပူပန္တယ္။ စိုးရိမ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။
တစ္လစာေလာက္မွ လက္ထဲ ေငြအပိုမရွိရင္စိတ္က ေနလို႕ထိုင္လို႕မရေအာင္ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ မိဘေတြကိုၾကည့္တယ္။ အိမ္ေထာင္သက္ ၈ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ နယ္ျမိဳ႕ ကလးမွာ ျခံေလးတစ္ျခံပိုင္တယ္။
ျခံ၀ယ္ထားျပီး ႏွစ္၂၀ ေက်ာ္မွ အိမ္ကို ျခံအျပည့္ေဆာက္ႏိုင္တယ္။ တည္ေဆာက္ခ်ိန္ေတြအရမ္းၾကာခဲ့တယ္။
ဒါက နယ္။
ရန္ကုန္လိုေနရမွာ အိမ္ခန္းတစ္ခန္းပိုင္ဆိုင္ဖို႕ဆိုတာ တစ္လကို ၆သိန္းေက်ာ္ လစာရတဲ့သူအတြက္က မေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥ။
အလြဝ္တကူ၀ယ္ႏိုင္သူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕က လူေနမႈစနစ္ေတြကို ၾကည့္တဲ့အခါ အမ်ားစုကိုၾကည့္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခုေျပာမွာေတြက အေျခခံလူတန္းစားေတြအတြက္ပဲေျပာတာပါ။
ျပင္ပ ၀န္ထမ္းလုပ္သူေတြအတြက္ အသက္ ၾကီးလာတဲ့အခါ ဘာအာမခံခ်က္မွမရွိပါဘူး။ အစိုးရ၀န္ထမ္းအတြက္ရတဲ့ ပင္စင္ေၾကးက လူတစ္ေယာက္ ရပ္တည္ေနထိုင္ဖို႕ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလို အသက္ၾကီးမွ ေနရေရးစားေရးခက္လာတဲ့ လူေတြကိုျမင္ရတဲ့အခါ ေနာင္ေရးအတြက္ ပူပန္လာမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာ အျမဲေျပာေနက် ပမာေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ သေဘာက
အိမ္မွာ လူ ၁၀ ေယာက္ရွိတယ္။ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းက ၈ ေယာက္စာေလာက္ပဲဆိုရင္ အိမ္က လူတိုင္းက ငါငတ္မလား ငါ စားတဲ့အခ်ိန္က်န္ပါ့မလားဆို တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကမွၾပဲ။ ကိုယ့္အလွည့္က်ရင္လည္း ကိုယ္လံုေလာက္ေအာင္အရင္ဆံုး
ယူမယ္။ ဖယ္မယ္။ ၀ ေအာင္အရင္စားမယ္။ စိတ္ေတြက ဒီအစားအတြက္ ဖိစီးေနမယ္ ပူပန္ေနမယ္။ တကယ္လို႕ လူ ၂၀ စာေလာက္ ဟင္းအိုးထဲမွာ ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ဒီအိမ္က လေတြဟာ အစားအတြက္အဲ့ေလာက္အာရံုမရွိဘဲ စိတ္ေတြလည္းပူပန္စရာမလိုေတာ့ဘူးတဲ့။
ဒါဘာလို႕လဲ။ ေနာင္ေရးအတြက္ စိတ္ခ်ရတဲ့ သူေတြအတြက္ ပူပန္မႈဆိုတာ မလိုေတာ့ဘူးေလ။
ျမန္မာမွာ ေနာင္ေရးအသာထား ။ လက္ရွိ ရွိေနတဲ့အလုပ္ေလးျပုတ္သြားရင္ ခက္ျပီ ။ ဒီေတာ့ ပူရတယ္။
ရတဲ့လစာ နဲ႕မေလာက္ငဘူး ပူရတယ္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ကုသဖို႕ေဆးဖိုး၀ါးခ မတတ္ႏိုင္။ မတတ္ႏိုင္သူေတြျဖစိ္ရင္ အေသခံၾကရယံု။ ဒီေတာ့ လူေတြစိတ္ ဖိစီးမႈကၾကီးလြန္းတယ္။
အျခားႏိုင္ငံေတြမွာေရာ လူေတြ ဒီလိုစိတ္ဖိစီးေနၾကေလသလား ...။
စိတ္ထဲျမင္တာေလးမန္႕သြားေပးပါလား :)
Kyaw Thu Ra
msu 057
