Jest jakaś świętość w każdej fizyczności. W tych pół-gestach, pół-spojrzeniach, pół-spotkaniach. Coś, co nie pozwala oderwać oczu od zjawisk, od ruchu mięśni na twarzy, układów palców dłoni… Kolorów pejzaży hiszpańskich lub szarości miast holenderskich. Świętość jakaś przedziwna każdego z zobaczonych miejsc, widoków, osób, która nie pozwala dotykać ich. W jakikolwiek, nawet delikatny sposób w nie ingerować, a tylko obserwować i chłonąć. Przeżywać to, co widzialne. Doświadczać oczami, spotykać wreszcie poprzez konfrontację z własną strukturą, ze sobą samym. Reiner Maria Rilke pisze w Notatkach o sztuce:
*To jest wołanie, które słyszy artysta: wołanie rzeczy pragnących być jego mową. Ma on obowiązek wydobyć je z ciężkich, bezsensownych uwikłań konwencji i umieścić w wielkim kontekście swej własnej istoty. *
Spotkanie tej rzeczy jest jej uświęceniem, bo spełnia ona swą funkcję bycia dla nas, ale także jest naszym uświęceniem, bo stajemy się bogatsi o obraz tej rzeczy. Nie tylko fizyczny, ale głębszy jakiś.
Kontemplowanie rzeczywistości. Modlitwa. Postawa otwarcia na to, co boskie. Nie chodzi o ruch warg, nie mówione regułki, zamieniające się w magiczne zaklęcia. Nie jest ona nawet potężnym chceniem, które staje się częścią naszego bytu. Jest postawą otwarcia. Dlatego nie jesteśmy w stanie modlić się zawsze. Nie łatwo jest uzyskać postawę otwarcia; bez usiłowania czegokolwiek, bez pragnień jakichkolwiek, poza tylko jednym – Boga samego objawionego w stworzeniu.
I dalej, czy łaska twórcza jest jak łaska duchowa. Niebo się otwiera, by wylać ją, gdy samo chce. W otwartości i wyczekiwaniu. W odpowiednim przygotowaniu wewnętrznym, by nie wydać nas potępieniu, wylewając się przedwcześnie. W pokorze poczyna się cud… Czy można wiedzieć, czym jest prawdziwa pokora? Bez uprzedniego jej doświadczenia? W pytaniu otwartość. W szukaniu odpowiedzi twórczość i nieskończoność.
Tekst to fragment pracy magisterskiej.
Szkice z podróży do Holandii i Austrii.