"မာန ႏွင္းဆီ"
"ေခြးဟ...ထြက္႐ုိက္လုိက္ၾကစမ္းပါ "
"ဟုိမိန္းကေလး ေျပး... ေျပး"
တိခနဲတိတ္က်သြားပီးမွ အားလံုး စုျပဳံေအာ္ၾကျပန္သည္။ထုိစဥ္ ေဘးလမ္းၾကားေလးထဲကေနစက္ဘီးေလးတစ္စီး ဘြားခနဲေပၚလာ၏။
စက္ဘီးသည္ လမ္းအတုိင္းမသြားပဲေမ့ထံသုိ႔ေျပးလႊားသြားသည့္ေခြး႐ူးဆီကုိ တစ္႐ွိန္ထုိး တန္းဝင္သြားသည္။
"ဒုန္း"
"ဂါး"
"ေသပီဟ...ေကာင္းတယ္"
ေခြး၏မ်က္ႏွာကုိေ႐ွ႕ဘီးန႔ဲဖတ္တုိက္ပစ္လုိက္သျဖင့္ စက္ဘီးအ႐ွိန္ေၾကာင့္ ေခြး႐ူး ႏွစ္ပတ္,သုံးပတ္လည္သြားသည္။
ၿပီးေတာ့မွ ဗုန္းခနဲပစ္လဲ၏။ ဒါေပမ့ဲ ေခြး႐ူးႀကီးက ေခါင္းေထာင္လာကာ...
အေၾကာဆြဲေနသလုိလုိ၊ျပန္ထဖုိ႔ၾကဳိးစားေနသလုိလုိႏွင့္ ကုန္း႐ုန္းလႈပ္႐ွားေနေသးသည္။စက္ဘီးကလည္း ေနာက္တစ္ပတ္ျပန္ပတ္လာပီးေခြးနားမွာ ေျခေထာက္ရပ္ပစ္လုိက္၏။ လက္ထဲမွာပါလာသည့္ အုတ္နီခဲက်ဳိးႏွင့္ေခါင္းကုိပဲ ေသခ်ာဆ၍ပစ္ထည့္လုိက္သည္။ေခြး႐ူးထံမွ'အု'ခနဲညည္းသံတစ္ခ်က္ပဲ ထြက္သည္။ဖုတ္လုိက္ ဖုတ္လုိက္ အသက္႐ွဴေနေသးေပမယ့္ လုံးဝေခါင္းေထာင္မလာေတာ့ေပ။
"ေကာင္းတယ္ေဟ့ အားလုံး အႏၱရာယ္ကင္းသြားပီ"
ေစ်းနီးဝန္းက်င္မွာ႐ွိေနၾကသည့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပးထြက္လာပီး မေသေသးသည့္ေခြး႐ူးကုိ တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္ ဝုိင္း႐ုိက္ပီး ဇီဝိန္ေႁခြေပးလုိက္ၾက၏။
"ဟိတ္"
ေခြး႐ူးႀကီး ေဥြားသည္ႏွင့္ဆြဲျခင္းႀကီးကုိင္ကာ လမ္းေပၚသုိ႔ဦးတည္သြားေနသည့္သူမကုိ အမုန္းကလက္ခုပ္တီးေခၚလုိက္သည္။သူမေျခလွမ္းတန္႔သြားတာျမင္ေတာ့ စက္ဘီးေလးတြန္းကာသူမအနား ခပ္သြက္သြက္ေလ်ွာက္သြားကာ...
"နင္ငါ့ကုိ မသိဘူးလား"
ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ပါးပါး နီေၾကာင္က်ားဆံပင္မ်ား႐ွည္လ်ားစြာအုပ္ျဖာက်ေနသည့္ဆံပင္ဖ႐ုိဖရဲႏွင့္ စူးလက္ေနသည့္မ်က္လုံးပုိင္႐ွင့္ သူ႔ကုိ ေမကခ်က္ခ်င္းပဲဝင့္ၾကည့္၏။ၿပီးေတာ့ေ႐ွ႕ကုိဆက္ခနဲျပန္လွည့္ကာ...
"မသိစရာလား"
အမုန္းက ေက်နပ္စြာေခါင္းညိတ္လုိက္ပီး...
"ငါ့နာမည္ မုန္းမာန္ခ၊နင့္နာမည္ေရာ..."
ဒုတိယအႀကိမ္ စူးလက္သည့္သူမ အၾကည့္ကလက္ခနဲေရာက္လာျပန္သည္။ၿပီးေတာ့မဆီမဆုိင္...
"နင္က ဧည့္သည္လား?"
"အင္း...ေက်ာင္းေတြပိတ္လုိ႔ အလည္လာတာ၊နင့္နာမည္ေျပာဦးေလ"
"မလုိပါဘူး၊ေနာက္တစ္ခါလမ္းမွာေတြ႔ရင္ လုံးဝႏႈတ္မဆက္န႔ဲ"
"ဘာ...ဘာရယ္"
အမုန္းကုိယ္ေလးေတာင့္ခနဲျဖစ္သြားသည္လားမသိ။သူမကေတာ့ဘာကုိမွဂ႐ုမစုိက္သည့္ႏွယ္ ေျခလွမ္းေရႊ႔ျပန္သည္။
"ဒီမွာ...ဒီမွာ ဟိတ္ ခနေနဦး"
"ငါ့ကုိ ဟိတ္လုိ႔မေခၚန႔ဲ"
"ေအာင္မာ...၊ဟုိအန္တီႀကီးေတကမ်ဳိးမစစ္ ဘာညာန႔ဲလိမ့္ဆဲ လိမ့္႐ုိက္ေနတာက် သစ္ငုတ္တုိႀကီးလုိၿငိမ္ေနပီးေတာ့၊ဘာလဲ နင္ကလက္သီးပုန္းေထာင္းတာလား
ဟားဟား...ရယ္ရတယ္"
"ဟုတ္တယ္ ...'မဟာျမဳိင္'မိသားစုကလႊဲရင္ တစ္ေလာကလုံးကုိငါဂ႐ုမစုိက္ဘူး၊ေနာက္ကုိ 'မဟာျမဳိင္'မွာစပ္စပ္စုစုေတလာမလုပ္ပါန႔ဲ"
"ဒီမွာ ေက်းဇူးကန္းမ"
အမုန္းက သူ႔စက္ဘီးကုိတြန္းကာသူမေ႐ွ႕ ပိတ္ရပ္လုိက္ပီး...
"ဘယ္သူက ဘာစပ္စပ္စုစုလုပ္လုိ႔လဲ"
"အာ့ေတာ့ နင္ပဲသိမွာေလ"
"ငါကေတာ့ သူ႔ကုိကူညီမလုိ႔ဟာကုိ"
"သူမ်ားဒုကၡ၊သူမ်ားကိစၥ လုံးဝကုိစိတ္မဝင္စားဘူး၊စိတ္ဝင္စားတတ္တ့ဲလူကုိလည္းအထင္မႀကီးဘူး။ဒီမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သိပ္စာနာကူညီတတ္တ့ဲသူျဖစ္ခ်င္ရင္လဲ တဖက္က အကူအညီတဂယ္လုိေနတာဟုတ္ရ႕ဲလားဆုိတာ နညည္းနည္းပါးပါးသုံးသပ္၊ ငါက ေစာေသးလုိ႔ေက်ာေပးေနတာ၊အခ်ိန္မတန္ပဲဇိမ္ခံရင္ အႏွိမ္ခံရမွာစုိးလုိ႔၊မႏုိင္လုိ႔မဟုတ္ဘူး"
"အံမာ...ခုကေရာအႏွိမ္မခံရလုိ႔လား"
"ငါေျပာပီးပီေလ...ေစာေသးလုိ႔ပါလုိ႔ ၊sorryပဲ နင္န႔ဲစကားေျပာေနဖုိ႔အခ်ိန္ငါ့မွာမ႐ွိဘူး နင္သိပ္ကူညီခ်င္ေနရင္လဲ ပရဟိတေက်ာင္းေတကုိသြား၊ငါအတြက္ေတာ့မလုိအပ္ဘူး"
ေျပာၿပီး သြားခ့ဲတာတစ္ခ်ဳိးတည္းပဲ။သူ႔မွာသာ ေဒါသေတပလဗြျဖစ္က်န္ခ့ဲရင္း ေနရာမွလည္းမေရႊ႔ျဖစ္ပါ။သူမကုန္းျမင့္ထပ္ တတ္သြားသည္ကုိသာျမင္ကြင္းထဲကေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ ေငးေနမိခ့ဲ၏။
ဘယ့္ႏွယ့္ ေဒါသေတထြက္လုိက္တာ ေလေပြေမႊသလုိပါပဲ။သုိ႔ေပမ့ဲ ခုက်ေတာ့လည္း တႏုံႏုံျဖစ္က်န္ခ့ဲတာလည္းမျဖစ္။
"ေမခတ္ထန္"
နာမည္ကုိ အမုန္းသိပီးသားပါ။သုိ႔ေသာ္လည္းသူမပါးစပ္ကထြက္လာမလားလုိ႔ေမးၾကည့္မိကာမွ ...၊ဟြန္း..
ႀကီးလုိက္တ့ဲမာန။ကုိကုိအိမ္ေခၚလာတ့ဲေန႔(သတိလစ္သည့္ေန႔)ကလည္းသတိရလာေသာ္လည္းမည္သူ႔ကုိမွ စကားတစ္ခြန္းမေျပာ၊
ေျပာမယ့္ေျပာေတာ့လည္း အိမ္ျပန္ပုိ႔ေပးပါတ့ဲ...။
နံနက္ခင္း ေနေရာင္ကျပတင္းမွန္မွတစ္ဆင့္
အမုန္းမ်က္ႏွာေလးေပၚသုိ႔...။အမုန္းအိပ္ယာထကာကုိယ္လက္သန္႔စင္ပီး သူစိတ္ကူးထားသည့္ေနရာသုိ႔သြားရန္ ေဘာင္းဘီ ႐ွည္ဂ်င္းကပ္ေလးကုိမွ ႐ွပ္အက်ႌႏွင္တြဲဝတ္ကာ ဦးထုပ္ကုိေနာက္ျပန္ေဆာင္းလုိက္သည္။ဒီနားကေန တစ္မုိင္သာသာေလာက္မွာ ကုန္းနိမ့္အခ်ဳိးအေကြ႔ေလးတစ္ခု႐ွိပီး ေဘးပတ္လည္မွာက်ေတာ့ကြၽန္းပင္ႀကီးေတစနစ္တက်႐ွိေနသည္႔ခပ္ျပန္႔ျပန္႔ကုန္းမုိ႔ေလးရွိေနသည္ကုိ အမုန္းစက္ဘီးေလ်ွာက္စီးရင္းေတြ႔ခ့ဲသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ အ့ဲဒီေနရာမွာအမုန္းေလ်ွာက္ေျပးဖုိ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က အစကတည္းကစီစဥ္ပီးသား။တဆက္တည္းမွာပင္အမုန္းမ်က္လုံးတုိ႔ကဟုိဘက္ျခံဝသုိ႔ တန္းကနဲ။ေမခတ္ထန္ဆုိေသာဂ်စ္ကန္ကန္ေကာင္မေလးက အာ႐ုံထဲ တဝဲလည္လည္...။
"နဒီေရ...သမီးကုိေခၚလုိက္စမ္း"
"သမီးေလးေရအိမ္ဝင္ေနတယ္ အကုိ "
ဘာေျပာမလုိ႔လဲ၊ဘာခုိင္းမလုိ႔လဲမေမး၊နားစြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုိယ့္အနားကုိေလ်ွာက္လာသည့္ေျခသံလည္းမၾကားရပါ။
ဦးထြဋ္ေခါင္ သက္ျပင္းခ်၍ ေတာင္ေဝွးကုိင္ထားသည့္လက္ကုိ ေ႐ွ႕ဆန္႔ထုတ္၏။တစ္ဖက္န႔ဲလမ္းကုိစမ္း၍ ဝွီးခ်ဲကုိ ကုိယ့္ဘာသာ ျဖည္းျဖည္း ခ်င္းလိွမ့္၏။
"ေမေမ သမီးကုိ ေဖေဖေခၚတာလား"
"ဟုတ္တယ္ မသြားန႔ဲ၊ဒါမွဟုိေကာင္မကုိလုိအပ္လာမွာ၊မ႐ွိမျဖစ္မွန္းသိမွေက်ာင္းထုတ္ပီး သူ႔အနားထားရေကာင္းမွန္းသိမွာ၊ဒီေကာင္မကုိေက်ာင္းထားေပးေနတာကုိက လုံးဝသေဘာမက်ဘူး"
"ေမေမရာ သမီးတုိ႔ဘာေတဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေျပာအ့ဲေကာင္မကုိေဖေဖကေက်ာင္းထုတ္မွာမဟုတ္ပါဘူး"
သမီးျဖစ္သူကျခံထဲမွာခပ္စမ္းစမ္းသြားေနသည့္ဝွီးလ္ခ်ဲႏွင့္အေဖျဖစ္သူဦးထြဋ္ေခါင္ကုိလွမ္းၾကည့္ရင္း
မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
ႏွင္းဆီခင္းထဲသုိ႔ ေျပးဝင္သြားေသာေမခတ္ထန္းကုိ သူမတုိ႔ေန်ာက္ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ သားအမိေန်ာက္၏
အျပင္းစားဗုိ႔အားမ်ားႏွင့္ေမ့ကုိၾကည့္ေနၾကသည့္ မ်က္လုံးေတြကုိ ေမသတိထားမိသြား၏။ထုိ႔ေၾကာင့္
ေလးေလး႐ွိရာသုိ႔သာ ျပန္ေျပးလာခ့ဲရ၏။သူတုိ႔ေန်ာက္ဘာကုိေဒါသထြက္ေနၾကပါလိမ့္။သူတုိ႔ေတြေဒါသျဖစ္တုိင္း ေက်ာေကာ့ရသည့္ကုိယ့္အျဖစ္ေၾကာင့္ ခနကပန္းခင္းႀကီးၾကည့္ၿပီးေပ်ာ္ေနသည့္စိတ္ေတြ ခ်က္ခ်င္းညဳိးတတ္သြား၏။သူတုိ႔သူမကုိဘာလုိ႔အ့ဲေလာက္ထိမုန္းၾကတာပါလိမ့္😢😢😢။
"ေလးေလး...အိမ္ထဲဝင္ေတာ့မလားဟင္။ဘယ္နားေရႊ႔ေပးရမလဲ။?"
"မဝင္ေသးပါဘူး ကေလးရယ္၊ေလးေလးနားလာပါဦး"
"ဟုတ္"
"သမီး"
"႐ွင္ ေလးေလး"
"သမီးနဒီန႔ဲရန္ကုန္မွာေက်ာင္းသြားတတ္ေနတယ္ဆုိတ့ဲလူငယ္ေလးေတ်ာက္န႔ဲေမတၱာမ်ွေနၾကတယ္ဆုိ"
"႐ွင္..."
တအ့ံတျသျဖစ္ေနသည့္ ေမခတ္ထန္ ဘာမွမသိဘူးဆုိတာဦးထြဋ္ေခါင္နားလည္သြားသည္။သူ႔မွာ မ်က္လုံးကမျမင္၊ေျခေထာက္ေတြကမသန္စြမ္း၊သူေ႒းႀကီးဦးထြဋ္ေခါင္ဆုိတာနာမည္သာက်န္ပီးလူကေတာ့ျပင္ပေလႏွင့္ေတာင္အဆက္အသြယ္မ႐ွိေတာ့ေပ။
အိမ္မွာလဲဖုန္းတစ္လုံးပဲ႐ွိေတာ့ကာ ထုိဖုန္းကုိေမခတ္ထန္ေလးလည္းမကုိင္ရဲ၊သူလည္းမကုိင္ေပ။ဒါက ဘယ္သူမွသတ္မွတ္ခ်က္ထားတာမဟုတ္ပဲ သူ႔အလုိလုိစည္းျခားသြားခ့ဲေသာ မိသားစု တြင္းကအလႊာတစ္ခုဆုိရင္ပုိမွန္လိမ့္မည္။
ဦးထြဋ္ေခါင္ ကုိယ့္အေနအထားကုိနားလည္ေနပီမုိ႔
ဇနီးႏွင္ျသမီးလုပ္သမ်ွ လုပ္႐ွားသမ်ွကုိ ႏႈတ္၏ေစာင္မျခင္းျဖင့္ေတာင္ ဆုိဆုံးမျခင္းမျပဳျဖစ္ခ့ဲတာၾကာပါပီ။
အရင္ကကုိယ္ထူေထာင္လုပ္ကုိင္ပီး ဦးေဆာင္ႏုိင္တုန္းကဆုိ ဆူရင္း ေျပာရင္း ေဒါသျဖစ္ရင္းႏွင့္ ျပႆနာကၿပီးေပ်ာက္ႏုိင္သည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ခုလုိဒုကၡိတဘဝမ်ဳိးမွာက်ေတာ့'ေဖေဖကလဲ ဘာမွမသိပဲန႔ဲ'လုိ႔တစ္ခြန္းေလးျပန္ေျပာခံရရင္ေတာင္ အံႀကိတ္မ်က္ရည္ဝဲမိ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ေနပါေစေတာ့ဆုိပီးထားလုိက္သည္။ကုိယ့္အျဖစ္က သခ်ဳႋင္းကုိ ေျခစုံလွမ္းေနၿပီျဖစ္သည္။ထမင္းစားရင္းေသဖုိ႔ေစာင့္ေနရသလု္ိေပမယ့္'ေမခတ္ထန္'ဆုိသည့္သူမေလးအတြက္ေတာ့ပူမိသည္။သူမရ႕ဲဘဝေလးသည္ ဘဲအုတ္ေတြထဲက ၾကက္ေပါက္ေလးတစ္ေကာင္ပါေနသက့ဲသုိ႔...
"ေလးေလး..."
အေတြးေတြဟုိေရာက္ဒီေရာက္ျဖစ္ေနဆဲ။သူ႔လက္ကုိ
သူမေလးကလာကုိင္လုိက္မသတိဝင္လာသည္။
"တကယ္လုိ႔ သမီးရ႕ဲအမကုိသူ႔ခ်စ္သူန႔ဲတြဲတာသြားတာ တစ္ခုခုေတြ႕ရင္ ခ်ဳိသည္ျဖစ္ေစ၊ခါးသည္ျဖစ္ေစ
ဘာမွဝင္မေျပာန႔ဲေနာ္"
"ဟုတ္က့ဲပါ ေလးေလး"
"သူမ်ားထက္ မ်ားမ်ားသိေအာင္ၾကဳိးစား၊ဒါေပမ့ဲသိတုိင္းမေျပာရဘူး၊ အသိတရားဆုိတာ သုံးသပ္ဆင္ျခင္ႏုိင္စြမ္းတ့ဲသူေတြမွာသာ႐ွိတာ သမီးရ႕ဲ၊သိတ့ဲသူမေျပာဘူး၊ေျပာတ့ဲသူ မသိဘူးတ့ဲ၊အ့ဲဒါကုိ နားလည္ေအာင္ၾကဳိးစား၊ေမးပါမ်ားစကားရဆုိေပမ့ဲ စကားမ်ားတုိင္းမေကာင္းဘူး၊သမီးက လူမွန္းသိတ္တ့ဲအရြယ္ကတည္းကမိဘမ့ဲခ့ဲရတယ္၊မိသားစုတစ္စုထဲမွာေနရပီး အထီးက်န္ဆန္တ့ဲ ဘဝန႔ဲ႐ွင္သန္ရတယ္၊.ဒါေတြဟာဘယ္သူန႔ဲမွမတူေအာင္ကံဆုိးခ့ဲရတာဆုိေပမ့ဲ ဘဝရ႕ဲ ေန႔န႔ဲညကုိသမီးကတစ္ခါတည္းျဖဳိခြင္းေျဖ႐ွင္းလာခ့ဲတာပဲ။မိဘ မိသားစုန႔ဲအၾကင္နာေမတၱာေတြကုိ လုံးေထြးခံစားရတ့ဲလူေတြ၊ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကုိယ္ရပ္ေတာ့မယ့္အရြယ္မွာသမီးရ႕ဲေျခေထာက္ေတြကမာက်စ္ ခုိင္မာေနပီေပါ့။ဘဝကုိဘယ္ေတာ့မွမညည္းညဴန႔ဲ၊ရင္ဆုိင္ျခင္းလုိ႔မျမင္န႔ဲ၊ျဖတ္သန္းျခင္းလုိ႔ျမင္၊သြားကုိသြားရမယ့္လမ္းမွာဘာေတြ႐ွိေနေနျဖတ္သန္းရမွာပဲ၊ဒါ့ေၾကာင့္ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ကုိမေတြးန႔ဲ၊ျဖတ္သန္းဖုိ႔ပဲေတြး"
"ဟုတ္က့ဲ သမီးမွတ္ထားပါ့မယ္ေလးေလး"
"ေအး...ေလးေလးေျပာမယ့္ဥပမာက႐ုိး႐ုိးေလးပါ။ကုိယ့္ကုိငါးဖယ္တစ္ေကာင္လုိထုပီးရင္းထုေနၾကတယ္ဆုိရင္ေတာင္ အ႐ုိးအသားေတေၾကကုန္ပါပီလုိ႔မျမင္ဘဲ 'မာလာၿပီကြ"လုိ႔မာန္သြင္းပီးအံႀကိတ္ခံ၊ဒါေတြဟာျဖတ္သန္းျခင္းေတြပါ။"
သူမေလးကုိဆုံးမေနရင္း ရင္နာျခင္းက တစ္ဖ်စ္ဖ်စ္မည္လာသလုိပင္။ဒဏ္ရာေတြကုိမျမင္ေပမ့ဲ ဘယ္ကုိထိထိအသံျပာေအာင္ေအာ္သည့္ ဒီအျဖစ္ေတြကုိဦးထြဋ္ေခါင္ေၾကကြဲမဆုံးေပ။ဦးထြဋ္ေခါင္ တူမျဖစ္သူ ေမခတ္ထန္လက္ကေလးကုိသနားၾကင္နာစြာျဖင့္ ျပန္၍ဆုပ္ကုိင္ထားလုိက္မိသည္။ေျပာရင္ဆုိင္လည္းခံပါ။ထုရင္ႏွက္ရင္လဲခံပါဆုိၿပီးဒီကေလးကုိပဲ သည္းခံခုိင္းေနရတာ တရားရ႕ဲလား။
မတရားဘူးဆုိသည့္အေျဖပဲထြက္လာေပမယ့္ သူမေလးအတြက္သူ႔ဘက္မွာ ကာကြယ္ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္စြမ္း ဘာမွမ႐ွိေတာ့ေပ။
ေျသာ္...ဒီအေျခအေနေတြဟာ တစ္ေကြ႔၊တစ္ေနရာမွာေတာ့တစ္ဆစ္ခ်ဳိးေျပာင္းလဲဦးမွာပါ။ဦထြဋ္ေခါင္ေတ်ာက္ အေတြးတုိ႔ပီးဆုံးသြားေတာ့...သူကုိင္ေနက်တုတ္ေကာက္ေလးကုိ
"ေရာ့..သမီးေလး သမီးေလးအတြက္ေလးေလးရ႕ဲေနာက္ဆုံးအေမြ" ဟုဆုိပီး...
လုိ႔