So far, none of my colleagues have watched this series, but since I have been dealing with news for years, I had enough opportunities to learn about it from other sources. As I wrote in previous texts, my girlfriend and I started from the middle - i.e. from "1923", through "1883", ending with "Yellowstone". Piotrek wrote on FB, in the comments to one text, that the main series is the best of the three. After 2 seasons I didn't quite agree with him, but after 3 I changed my mind. Yes, each of them is better than "1883", but in the case of 1 and 2, "1923" left us a better impression. On the other hand, the level of "Yellowstone" increases from season to season, which is evident in every aspect. This is best seen on the example of romantic or life threads and characters, because well-drawn and consistently led heroes and heroines are a strong advantage of this universe from the first episode. You can see how the showrunner and writers have learned this over the years. The relationship between Dutton's beloved daughter and his adopted son is even better for me than Ford - Mirren. I also really enjoyed the lawyer's son plot, it's one of the best I've ever seen. I won't spoil why because it's too good, but I'll expand on these and other points in later paragraphs.
The plot tells the story of John Dutton, the current boss of a giant ranch belonging to this family. The head of the family, like his ancestors, has to face the indigenous people of the USA, politicians, the rich, the dark past and its consequences. On the one hand, John is an extreme egoist, for whom only the good of his family and his people counts, but he can look at it quite objectively, and being fair usually does not cause him problems. He can also rise above his emotions, admit his mistakes and knows that you cannot be Alpha and Omega - that's why he educated his children well so that they could be an extension of his will and his private experts in topics that go beyond his capabilities, literally pushing children out in front of the row saying "okay, now we're switching places and I'm looking at you". On the other hand, he is a domineering dick and even if he loves someone or is a devoted and honest employee, he will not hesitate to express his dissatisfaction with vulgar words, brutally driving his ego into the ground and not giving him a chance to retort. He has a bit more tolerance towards his children, but when they come to him with a problem at the wrong time, he does not hesitate to answer them in a painful way. To sum up, he is like Frank Underwood, but working in a different industry and operating on a different scale. In other words, he acts like the King because he is, at least in the area of his ranch. And the guy has a really small country - a lot of land, a private helicopter, a small detachment of employees, he is known throughout the state ... In fact, the fame of his family and John himself is too much to contain in Montana alone.
Of his numerous descendants, my favorite is his daughter. After the first episodes, I said to Asia that I was mean like her, but after season 1 I realized that I was thin, like spider urine, and I would melt during the "preliminary caresses", which would not even be an introduction to the exchange of "painful pleasantries". Oh yes, Beth Dutton is a major-league, mean, and rotten bitch. But damn smart, clever, effective and fucking ruthless - for the latter aspect I liked her a lot. He specializes primarily in the financial sector, but also naturally (these two sectors overlap, in a similar way as the technology sector and the broadly understood entertainment industry), he has some knowledge of the law and its application. He is John's second attorney after Jamie Dutton. The second reason is honesty. I understand that it's not worth being honest with everything, but it really annoys me that many people don't understand how useful it is, it makes life easier, like talking about your thoughts in a direct way. Of course, Beth often exaggerates, but at least it saves a lot of time and energy (albeit with its negative effects). This can be seen, for example, in her flagship slogan, which she says when someone tries to talk her down with arguments of little value - "listen, if you choose what I advise you against, it will be like this..." --> lists things, step by step, that they will become. He usually says it in a negative context, letting the other party know how and when he will lose money and what the next consequences will be. The third thing I liked about her the most was her love story. This one is intriguing from the beginning, but at the beginning nothing stands out. At least for me, I've seen about a dozen such relationships of similar nature / with similar types of characters. However, from a certain event, the barrier that had previously prevented them from enjoying their full happiness ceased to exist. When Beth's natural malice was minimally blunted and a long-forgotten love blossomed in its place. I hope we don't say goodbye to her when the sequel to Yellowstone comes out.
Her other half is Rip Wheeler, you could say it's John's second adopted son. He took him in because he had no one - his father was an abusive alcoholic and Rip did what he had to do with him - got rid of him. The boy showed his gratitude and became his right hand in taking care of the ranch. It is true that he lacks the owner's experience, but he is still young and has time to catch up on the knowledge he lacks. In other respects, it's at least pretty good. Despite his deficiencies in education and socialization, he does really well in managing the ranch - he is fair, he is aware of the strengths and weaknesses of his employees, he is also honest and direct, and you can see that he is no stranger to empathy, which John had to suppress in yourself (unfortunately, this is how it often looks when you manage such an "enterprise" - many people treat work too lightly, and since it is not an easy job, employees must feel respect with an admixture of fear of the boss). Usually I don't like such characters because I don't like "normal" characters, they bore me too often. Wheeler is special, he is a very well-created character for me (by the actor, writer and originator) and I hope that he will also appear in the sequel. His relationship with Beth is wonderful - even though it is extremely vulgar (I didn't mind it, quite the opposite), you can feel true love between them. The same, but slightly different, due to their younger age, as in the case of the Duttons from "1923". Not only is there great chemistry between the actors, but the conversations between them are on point. Yellowstone and spin-offs have clogged my brain's need for romance for a long time.
I have to say one thing about Kayce Dutton. His thread on one issue was brilliantly presented. I won't say that this is the best thread of this type I've ever seen, because it's too much of a risk, but I can definitely say that the creators deal with it much better than the competition. Ok, it's definitely partly my fault that I sometimes watch worse series, but on the other hand, even in the theoretically slightly better ones, I also encounter this. It's just that they're poorly written, and to be more precise, too many shows do a poor job of portraying the search for one's own path, or more romantically, the struggle between heart and mind. It often leads nowhere, stops in the middle, the characters suddenly change their minds ... Before you disagree, let me finish. I understand emotions, uncertainty, human tendency to abandon things or some ideas (contrary to appearances and comments of some, this is not something that is the fruit of today's times - it has always been like this, it's just that earlier people could be selfish much less often, because it ended faster and worse for them than at present), I don't object to that, the heroes I'm complaining about behave exactly the same as us ordinary people. Everything is ok, but between points A, B, C, D, etc., the characters have some internal dialogue, we see how something inspires them, triggers a new idea in them, which then develops or not ... I often don't see it in these series. Or maybe it is, but it's shown wrong. About a year ago, I saw the movie "Taxi Driver" for the first time by Master Martin Scorsese, where the director devoted a lot of time to presenting the character and showed his change of priorities much more naturally, even though he devoted less space to it than in the series I complain about (with for obvious reasons, a movie can be 2-3.5 hours long, excluding some huge productions, a series of several - several hours). One scene was enough to show it clearly. You say, "What's the problem, it's only one scene!" I'll draw the trap card - I don't like Marvel, a lot of things bother me about it, but for the Thanos fight, they had a couple of scenes that took a lot of time, and they managed to squeeze it into a short scene. I don't remember specific examples outside of the Civil War movie, and please don't make me remember the MCU. Also, if you want to do it, you can do it.
Okay, because I was going to talk about John's successor, and I focused on another thread. Well, ending the above thread, I didn't have such problems with Kayce. The fact is, its plot is simple and repetitive, we've seen it dozens, if not hundreds of times, but it doesn't matter much in this regard. We see him bounce from dad to wife, from sister to brother, from Wheeler to dad, still not knowing what he wants to do in the future and how to reconcile destiny with family and what his heart and reason tell him. Each such "reflection" brings him closer to the truth (who he wants to be) and gradually calms him down, despite the appearance of new challenges. I have no problem seeing in which direction emotions lead him (because in their case, it's hard to talk about logic, which was once rightly pointed out to me by Artur, with whom I disagreed about the assessment of the 2nd season of "Euphoria" - I criticized the characters for that they behaved illogically in my opinion) and even if I didn't like it, it was only a subjective remark, not a "fair criticism". His relationship with the Indian girl wasn't bad... I might call it "pretty good", but it would look bad next to praise for much better relationships. In other words, it is definitely better written and presented than a typical report straight from those worse Netflix, D + or HBO series. It's more or less the same with his character - Kayce has interesting, though repetitive and imitative threads that you could see in many series. Nothing original, but at least they put in the effort and I didn't gnash my teeth.
I can say the same about Jamie as about Kayce - their "search for the right path" is the best written threads of this type that I have seen in many years in series or movies. And that their roads look different, it is an even more pleasant experience. Jamie has a feeling that he doesn't know something about himself and that something has been kept from him. Whoever experienced it knows what I'm talking about, and those who don't know this feeling have to take my word for it. Like many such people, the lawyer darts from left to right, making first one mistake, then another. Whatever he does, whatever decision he makes, he is always criticized for it - if not by his father, then by his sister. It wasn't always his fault, in fact, more often he was hit over the head for free and good intentions. Wes Bentley well showed a lost man who suffers from neurosis and extremely low self-esteem. Sometimes I was annoyed, if I'm not mistaken, by his excessive theatrics, but other than that, I can't fault him. Aside from the fact that you might get annoyed that he reacts like he's a quivering jelly too often, I didn't mind. I've met people who react the same way he does, so I know it's a pretty natural reaction.
As for the Indians, I have to say one thing that my girlfriend found unnatural and strange, but in a second I understood its meaning. I don't know the history of the inhabitants of this continent, so if I simplify it too much - I'm sorry. Once a people has been defeated, the victors try to eradicate their culture and tradition in various ways. They promote abortion, where women are often "accidentally" deprived of fertility (which works in several fields - it destroys the healthy fabric of society, blocks or drastically slows down the development of the population, causes panic among others), and last season we saw a religious school where believers were physically abused and psychologically for children. Thus, they broke their spirit and irreversibly tore out tradition with its roots, which can also be seen with us - we have been culturally conquered and non-our models of behavior have been imposed on us. We were also disgusted with religion, and the fanaticism of believers, combined with the desperation of priests, resulted in the fact that we helped this process ourselves. I don't know exactly how it was with the Indians, but they too were murdered, their freedom was taken away, their elite and many rights were murdered (leaving a few privileges that are not even 5% of the property seized by the Americans). The result is that the ties that used to bind generations have been severed. This is perfectly visible during their holidays - they dress in plastic, cheap rags that pretend to be their traditional clothes, supposedly doing the same as their ancestors, but without a few important elements. Of course, I'm not comparing our situations, because they differ in every way, it's just to show the mechanism of decay.
And ok, you can ask: "But what does it matter?", as I did over 5 years ago, and I will answer you: "Well, it does.". It is more or less like disarming man of defense mechanisms that we have created for the common good (yes, I criticized them to some extent, but today I know that I was partially wrong). For example, social ostracism when you do something unacceptable, watching over each other, the authority of elders, multi-generational homes, learning how to behave politely at home and strictly observing it, criticism of excessive laziness. Although I had and still have some reservations about each of these points, I would be lying if I said that they are of no importance. Our ancestors knew they mattered, and so do the older Indians in Yellowstone. Without it, our interpersonal relationships will deteriorate, we will be more lazy, we will demand too little from ourselves in relation to what we are capable of. In the past, we have seen more often what the first stage of people's development looks like (on younger siblings), the middle stage (sometimes older siblings, uncles, aunts, sometimes parents) and the final stage, i.e. grandparents and grandparents. I got to know this point recently, 2-3 months ago, and it shocked me how I could have missed something so obvious! People who are repetitive monkeys also repeat behaviors. And during this Indian festival, I saw the effects of depopulation at hand. The children are doing something they don't know what, some dances they associate with the times when they mistook chicken shit for sweet candy while visiting their grandmother in the countryside. As if they were having fun at McDonald's, not understanding the depth of these events, because no one cares for them. Parents don't have time and strength to take care of him (because they are afraid, because they are poor, because they are overtired, because they have worse development opportunities than Americans, because for other reasons), and the generation of grandparents is extremely pissed because they see that their work it wasn't worth shit - their culture is dying out from generation to generation. Don't get me wrong, I'm not saying that parents should impose it, they are two separate issues.
The other opponents of the Duttons got noticeably less airtime. In this case, it is not a disadvantage in my opinion, because their roles did not have the potential for a really interesting plot. Or in other words, you could write them something, but in my opinion, they made the right decision not to do it. Why? Because it can be shown through the Duttons who relate to their actions and debate how to deal with them. In my opinion, it's more interesting than watching some actor who will disappear in a few episodes and only a memory will remain of him. I skip those who started the fight with the Duttons in season 3, because their thread may be expanded. At the moment, they haven't shown anything interesting, apart from the conversations between Beth and this banker and one more aspect that I won't tell you.
When it comes to music and photos, I have to repeat my words from previous reviews - these places look beautiful. Until my girlfriend and I dreamed that one day we would buy at least a tiny part of a similar ranch. Especially for someone who grew up in the countryside or in small towns and now misses those times, assuming he lives in the city. With many scenes showing nature, you can stop the movie and make a print-screen - you will have a beautiful wallpaper. The music is the same, generally it has been well suited to the atmosphere of the series. Not every song brings to mind those more conservative states, where time passes a bit slower than in California (e.g. "A Perfect Circle" - I was very surprised when I wrote this text and saw a song by this band on the playlist), but it I didn't pay much attention to the show, so it was pretty good. The soundtrack isn't perfect, but I haven't heard a single real reason to complain, but I liked a few songs so much that I hum them to myself during longer walks or whenever I feel like it.
All in all, unfortunately, I can't say this show (as a whole) deserves to be ranked next to Boardwalk Empire, Daredevil, Fargo, or House of Cards, but it's not much below them. Well, unless I could choose only one season, because the third one I could pull up to it. It's still weaker, but its strengths are strong enough that I wouldn't make the mistake of elevating Y to this rank. I will definitely be coming back to it because it is both a very good comedy and keeps you in suspense. It's not boring, but it's a lot of fun, and not only because of the comedic qualities - it's just a very well written series! For many months, I haven't been so involved in the fate of heroines and heroes, I don't know how much time will pass until I see something equally good again. You will have to get tired and wait with season 4 - 5 will probably have long delays due to the writers' strike. And since these episodes will be the last and the next dose of "Yellowstone" will appear only in the next spin-off, there is no need to hurry. For me, the series deserves an +8/10.
Dotychczas jeszcze żaden z moich kolegów lub koleżanek, nie obejrzał tego serialu, ale jako że zajmuje się od lat newsami, to miałem dostatecznie dużo okazji, by się o tym dowiedzieć z innych źródeł. Tak jak napisałem w poprzednich tekstach, zaczęliśmy z moją dziewczyną od środka - tj. od "1923", poprzez "1883", kończąc na "Yellowstone". Piotrek napisał na FB, w komentarzach do jednego tekstu, że główny serial jest najlepszy z tej trójki. Po 2 sezonach nie do końca się z nim zgadzałem, ale po 3 zmieniłem zdanie. Tak, każdy z nich jest lepszy niż "1883", ale w przypadku 1 i 2, lepsze wrażenia pozostawił na nas "1923". Z drugiej strony, poziom "Yellowstone" rośnie z sezonu na sezon, co widać w każdym aspekcie. Najlepiej to widać na przykładzie romantycznych, czy życiowych wątków oraz postaciach, bo dobrze zarysowane i konsekwentnie prowadzeni bohaterowie i bohaterki, to mocna zaleta tego uniwersum od pierwszego odcinka. Widać, jak showrunner i scenarzyści nauczyli się tego na przestrzeni lat. Relacja ukochanej córki Duttona i jego przygarniętego syna, jest dla mnie jeszcze lepsza niż Ford - Mirren. Bardzo podobał mi się również wątek syna adwokata, jest jednym z najlepszych tego typu, jakie kiedykolwiek obejrzałem. Nie będę spoilerował dlaczego, bo jest on zbyt dobry, ale w późniejszych akapitach rozwinę te i inne kwestie.
Fabuła opowiada o Johnie Duttonie, aktualnym szefie gigantycznego rancza należącym do tego rodu. Głowa rodu, podobnie jak jego przodkowie, musi stanąć na przeciwko rdzennym mieszkańcom USA, politykom, bogaczom, mrocznej przeszłości i jej konsekwencjach. John z jednej strony jest skrajnym egoistą, dla którego liczy się tylko dobro rodziny oraz jego ludzi, ale potrafi spojrzeć dość obiektywnym spojrzeniem, a bycie sprawiedliwym nie sprawia mu zazwyczaj problemów. Umie też się wznieść ponad swoje emocje, przyznać do błędu oraz wie, że nie można być Alfą i Omegą - dlatego porządnie wykształcił swoje dzieci, by mogły być przedłużeniem jego woli oraz jego prywatnymi ekspertami w tematach, które wychodzą poza jego możliwości, dosłownie wypychając dzieci przed szereg mówiąc "dobra, teraz zamieniamy się miejscami i ja patrzę na ciebie". Z drugiej strony, jest apodyktycznym chujem i nawet jeśli kogoś kocha lub jest jego oddanym i uczciwym pracownikiem, to nie zawaha się wyrazić swojego niezadowolenia wulgarnymi słowami, brutalnie wbijając jego ego w glebę i nie dając możliwości na ripostę. Wobec swoich dzieci ma nieco więcej tolerancji, ale jak ci przyjdą do niego z problemem w nieodpowiednim momencie, to nie waha się im odpowiedzieć w bolesny dla nich sposób. Reasumując, to taki Frank Underwood, ale pracujący w innej branży i działający na inną skalę. Innymi słowy, zachowuje się jak Król, bo de facto nim jest, przynajmniej na obszarze swojego rancza. A facet ma naprawdę małe państwo - dużo ziemi, prywatny helikopter, mały oddział pracowników, jest znany na terenie całego stanu... Ba, sława jego rodziny oraz samego Johna jest zbyt duża, by ją pomieścić tylko w stanie Montana.
Z jego licznej gromady potomków, moją ulubienicą jest jego córka. Po pierwszych odcinkach, mówiłem do Asi, że jestem złośliwy jak ona, ale po 1 sezonie zrozumiałem, że jestem przy niej cienki, jak mocz pająka i wymiękłbym podczas "wstępnych pieszczot", które nie byłyby nawet wprowadzeniem do wymiany "bolesnych uprzejmości". Oj tak, Beth Dutton to pierwszoligowa, wredna i zepsuta do szpiku kości suka. Ale cholernie inteligentna, sprytna, skuteczna i kurewsko bezwzględna - za ten ostatni aspekt ją bardzo polubiłem. Specjalizuje się przede wszystkim w sektorze finansowym, ale też siłą rzeczy (te dwa sektory się przenikają, na podobnej zasadzie, jak sektor technologiczny i szeroko rozumiany przemysł rozrywkowy), ma trochę wiedzy na temat prawa i jego stosowania. Jest drugim adwokatem Johna, zaraz po Jamiem Duttonie. Drugi powód, to szczerość. Ja rozumiem, że nie warto być szczerym ze wszystkim, ale strasznie mnie irytuje to, że wielu ludzi nie rozumie, jak bardzo jest ona przydatna, ułatwia to życie, jak mówienie o swoich myślach w bezpośredni sposób. Oczywiście, Beth często przesadza, ale przynajmniej oszczędza mnóstwo czasu i energii (aczkolwiek ma to swoje negatywne efekty). Widać to choćby po jej flagowym haśle, które wypowiada wtedy, gdy ktoś próbują ją zagadać argumentami o niewielkiej wartości - "słuchaj, jak wybierzesz to co ci odradzam, to będzie tak..." --> wymienia rzeczy, krok po kroku, jakie się staną. Zazwyczaj mówi to w negatywnym kontekście, informując drugą stronę, jak i kiedy straci pieniądze oraz jakie będą kolejne konsekwencje. Trzecia rzecz, za którą polubiłem ją chyba najbardziej, to jej wątek miłosny. Ten od początku jest intrygujący, ale na początku niczym się nie wyróżnia. Przynajmniej dla mnie, widziałem kilkanaście takich relacji o podobnym charakterze / z podobnymi typami charakterów. Jednakże od pewnego wydarzenia, bariera która dotychczas powstrzymywała ich od czerpania pełni szczęścia, przestała istnieć. Wtedy, gdy naturalna złośliwość Beth została minimalnie przytępiona, a w jej miejsce zakwitła dawno zapomniana miłość. Mam nadzieję, że nie pożegnamy się z nią, jak wyjdzie już sequel do "Yellowstone".
Jej druga połowa, to Rip Wheeler, można powiedzieć że to taki drugi adoptowany syn Johna. Przygarnął go, bo nie miał nikogo - jego ojciec był alkoholikiem, który znęcał się nad rodziną i Rip zrobił z nim to, co trzeba - pozbył się go. Chłopak okazał mu wdzięczność i został jego prawą ręką w zajmowaniu się ranczem. Co prawda brakuje mu doświadczenia właściciela, ale jest jeszcze młody i ma czas, by nadrobić brakującą mu wiedzę. W pozostałych kwestiach, jest co najmniej niezły. Mimo swoich braków w edukacji i socjalizacji, to radzi sobie naprawdę dobrze w zarządzaniu ranczem - jest sprawiedliwy, zdaje sobie sprawę z mocnych i słabych stron podległych mu pracowników, jest też szczery i bezpośredni, widać też że nie obca jest mu empatia, którą John musiał w sobie stłumić (niestety tak to często wygląda, gdy zarządza się takim "przedsiębiorstwem" - dużo ludzi traktuje pracę zbyt lekko, a że to nie jest lekka praca, to pracownicy muszą czuć respekt z domieszką strachu przed szefem). Zazwyczaj nie przepadam za takimi postaciami, bo nie lubię "normalnych" postaci, zbyt często mnie nudzą. Wheeler jest wyjątkowy, jest dla mnie bardzo dobrze wykreowanym bohaterem (przez aktora, scenarzystę i pomysłodawcę) i mam nadzieję, że on również pojawi się w kontynuacji. Jego relacja z Beth jest cudowna - mimo, że jest wyjątkowo wulgarna (mi to nie przeszkadzało, wprost przeciwnie), to czuć między nimi prawdziwą miłość. Taką samą, choć nieco inną, co wynika z młodszego wieku, jak w przypadku Duttonów z "1923". Nie dość, że między aktorami jest świetna chemia, to rozmowy między nimi są trafione w punkt. "Yellowstone" i spin-offy zapchały potrzeby mojego mózgu na romantyzm na długi czas.
O Kayce Dutton muszę powiedzieć przede wszystkim jedno. Jego wątek w jednej kwestii został świetnie przedstawiony. Nie będę mówił, że to najlepszy wątek tego typu, jaki kiedykolwiek widziałem, bo to zbyt duże ryzyko, ale na pewno mogę powiedzieć, że twórcy radzą sobie z nim znacznie lepiej niż konkurencja. Ok, na pewno to częściowo moja wina, że czasem oglądam gorsze seriale, ale z drugiej strony, nawet w tych teoretycznie nieco lepszych, też się z tym spotykam. Chodzi o to, że są gorzej napisane, a uściślając - zbyt dużo seriali kiepsko przedstawia poszukiwanie swojej drogi, lub mówiąc bardziej romantycznie, walkę pomiędzy sercem, a rozumem. Często prowadzi ona donikąd, urywa się w połowie, postacie nagle zmieniają zdanie... Zanim się nie zgodzicie, to pozwólcie mi dokończyć. Rozumiem emocje, niepewność, ludzką tendencję do porzucania rzeczy lub jakiś pomysłów (wbrew pozorom i uwagom niektórych, to nie jest coś, co jest owocem dzisiejszych czasów - tak było od zawsze, po prostu wcześniej ludzie znacznie rzadziej mogli być egoistyczni, bo kończyło się to dla nich szybciej i gorzej niż obecnie), nie sprzeciwiam się temu, bohaterowie na których narzekam, zachowują się dokładnie tak samo jak my, zwykli ludzie. Wszystko ok, ale między punktem A, B, C, D itd. postacie mają jakiś dialog wewnętrzny, widzimy jak coś ich inspiruje, wyzwala w nich nową ideę, która potem się rozwinie lub nie... Często tego nie widzę w tych serialach. Albo inaczej, może jest, ale jest to źle pokazane. Gdzieś tak rok temu, zobaczyłem po raz pierwszy film "Taxi Driver" od Mistrza Martina Scorsese, gdzie reżyser poświęcił dużo czasu na przedstawienie bohatera i pokazał jego zmianę priorytetów znacznie naturalniej, mimo że poświęcił jej mniej miejsca niż w serialach, na które narzekam (z oczywistych powodów, film może mieć 2-3.5 godziny, pomijając jakieś olbrzymie produkcje, serial kilka - kilkanaście godzin). Wystarczyła jedna scena, gdzie zostało to wyraźnie pokazane. Powiecie "Co to za problem, to tylko jedna scena!" To ja wyciągnę kartę pułapkę - nie lubię Marvela, wiele rzeczy mi w nim przeszkadza, ale do walki z Thanosem, mieli kilka takich scen, którym trzeba było poświęcić dość dużo czasu, a udało im się to pchnąć do krótkiej sceny. Nie pamiętam konkretnych przykładów poza filmem "Civil War" i proszę, nie zmuszajcie mnie, bym sobie przypomniał MCU. Także jak się chce to zrobić, to można to zrobić.
Dobra, bo miałem mówić o następcy Johna, a skupiłem się na innym wątku. No, to kończąc powyższy wątek, w przypadku Kayce'a nie miałem takich problemów. Fakt, jego wątek jest prosty i powtarzalny, widzieliśmy to już dziesiątki, jeśli nie setki razy, ale nie ma to dużego znaczenia w tej kwestii. Widzimy jak odbija się od taty, do żony, od siostry do brata, od Wheelera do taty, ciągle nie wiedząc, co chce robić w przyszłości i jak pogodzić przeznaczenie z rodziną i tym, co mówi mu serce i rozsądek. Każde takie "odbicie się", przybliża go do prawdy (tego, kim chce być) i stopniowo uspokaja, mimo pojawiania się nowych wyzwań. Nie mam problemu z dostrzeżeniem tego, w jakim kierunku prowadzą go emocje (bo w ich przypadku, trudno mówić o logice, na co kiedyś słusznie zwrócił mi uwagę Artur, z którym nie zgodziłem się ws. oceny 2 sezonu "Euphorii" - krytykowałem postacie za to, że zachowywały się nielogicznie wg mnie) i nawet, jeśli mi się ona nie podobała, to były tylko subiektywne uwagi, a nie "słuszna krytyka". Jego związek z Indianką nie był zły... Może bym go określił mianem "całkiem niezłego", ale kiepsko by to wyglądało obok pochwał dla znacznie lepszych związków. Innymi słowy, jest zdecydowanie lepiej napisany i przedstawiony niż typowa relacja rodem z tych gorszych seriali Netflixa, D+, czy HBO. Mniej więcej tak samo jest z jego postacią - Kayce ma ciekawy, choć powtarzalne i odtwórcze wątki, które mogliście zobaczy w niejednym serialu. Nic oryginalnego, ale przynajmniej przyłożyli się do tego i nie zgrzytałem zębami.
O Jamie mogę powiedzieć to samo, co o Kayce - ich "poszukiwanie właściwej drogi", to najlepiej napisane wątki tego typu, jakie widziałem od wielu lat w serialach, czy filmach. A że ich drogi inaczej wyglądają, to jest jeszcze przyjemniejsze doświadczenie. Jamie ma przeczucie, że czegoś o sobie nie wie i to coś zostało przed nim zatajone. Kto tego doświadczył, ten wie o czym mówię, a ci którzy nie znają tego uczucia, muszą uwierzyć na słowo. Jak wielu takich ludzi, adwokat miota się od lewej do prawej ściany, popełniając najpierw jeden błąd, potem drugi. Czegokolwiek nie zrobi, jakiejkolwiek decyzji nie podejmie, to zawsze jest za nią krytykowany - jak nie przez ojca, to przez siostrę. Nie zawsze ze swojej winy, właściwie częściej dostawał po głowie za darmo i dobre chęci. Wes Bentley dobrze pokazał zagubionego człowieka, który cierpi na nerwicę i wybitnie niską samoocenę. Czasami denerwowała mnie, o ile nie mylę rzeczy, jego nadmierna teatralność, ale poza tym, to trudno mi cokolwiek jemu zarzucić. Nie licząc tego, że możecie się wkurzać tym, że zbyt często reaguje jakby był trzęsącą się galaretą - mi to nie przeszkadzało. Poznałem ludzi reagujących tak samo jak on, więc wiem, że to dość naturalna reakcja.
Jeśli chodzi o Indian, to muszę powiedzieć o jednej rzeczy, która mojej dziewczynie wydała się być nienaturalna i dziwna, ja natomiast po sekundzie zrozumiałem jej znaczenie. Nie znam historii mieszkańców tego kontynentu, więc jak ją za bardzo uproszczę - przepraszam. Jak jakiś lud został pokonany, to zwycięzcy starają się wykorzenić ich kulturę i tradycję na różne sposoby. Promują aborcję, gdzie często "przypadkiem" pozbawia się kobiety płodności (co działa na kilku polach - niszczy zdrową tkankę społeczeństwa, blokuje lub drastycznie spowalnia rozwój populacji, powoduje panikę u pozostałych), a w wcześniejszym sezonie widzieliśmy szkołę religijną, gdzie wierzący znęcali się fizycznie i psychicznie nad dziećmi. Tym samym złamali ich ducha oraz nieodwracalnie wyrwali tradycję wraz z korzeniami, co widać również u nas - zostaliśmy podbici kulturalnie i narzucono nam nie nasze modele zachowań. Obrzydzono nam również religię, a fanatyzm wierzących w połączeniu z desperacją księży, poskutkował tak że sami temu procesowi pomogliśmy. Nie wiem, jak było to dokładnie z Indianami, ale oni też byli mordowani, odebrano im wolność, wymordowano ich elitę i wiele praw (zostawiając kilka przywilejów, które nie stanowią nawet 5% zagarniętego przez Amerykanów majątku). Skutek tego jest taki, że więzi które łączyły pokolenia, zostały zerwane. Idealnie to widać podczas ich świąt - ubierają się w plastikowe, tanie szmaty, które udają ich tradycyjne stroje, niby robią to samo, co przodkowie, ale bez kilku istotnych elementów. Oczywiscie, nie porównuję naszych sytuacji, bo różnią się pod każdym względem, chodzi tylko o pokazanie mechanizmu zanikania.
I ok, możecie zapytać: "Ale jakie ma to znaczenie?", jak ja ponad 5 lat temu, a ja Wam odpowiem: "Otóż ma.". To jest mniej więcej tak, jak z rozbrajaniem człowieka z mechanizmów obronnych, które stworzyliśmy dla wspólnego dobra (tak, do pewnego stopnia je krytykowałem, ale dziś wiem, że częściowo się myliłem). Np. ostracyzm społeczny, gdy się zrobi coś nieakceptowanego, wzajemne pilnowanie się, autorytet starszych, wielopokoleniowe domy, nauka kulturalnego zachowania w domu i bezwzględne jej przestrzeganie, krytyka nadmiernego lenistwa. Choć do każdego z tych punktów miałem i nadal mam pewne zastrzeżenia, to skłamałbym, gdybym napisał, że nie mają żadnego znaczenia. Nasi przodkowie wiedzieli, że mają znaczenie, wiedzą to też starsi Indianie w "Yellowstone". Pozbawiając się tego, nasze relacje międzyludzkie będą się psuć, będziemy bardziej leniwi, będziemy wymagać od siebie za mało względem tego, na ile nas stać. Dawniej częściej widzieliśmy jak wygląda pierwszy etap rozwoju ludzi (na młodszym rodzeństwie), średni etap (czasem starsze rodzeństwo, wujkowie, ciotki, czasem rodzice) oraz ten finałowy, czyli dziadki i babcie. Ten punkt poznałem niedawno temu, 2-3 miesiące temu i wstrząsnęło mną, jak mogłem przegapić coś tak oczywistego! Ludzie którzy są powtarzającymi małpami, powtarzają również zachowania. No i podczas tego święta Indian, widziałem jak na dłoni skutki depopulacji. Dzieci robią coś, same nie wiedzą co, jakieś tańce które kojarzą z czasów, jak mylili gówno kury ze słodkim cukierkiem, podczas wizyty u babci na wsi. Jakby się bawiły w McDonaldzie, nie rozumiejąc głębi tych wydarzeń, bo nikt tego u nich nie pielęgnuje. Rodzice nie mają czasu i siły, by się nim zająć (bo się boją, bo są biedni, bo są przemęczeni, bo mają gorsze możliwości rozwoju niż Amerykanie, bo inne powody), a pokolenie dziadków, jest wybitnie wkurwione, bo widzą że ich praca była gówno warta - ich kultura wymiera z pokolenia na pokolenie. Nie zrozumcie mnie źle, nie mówię, że rodzice mają to narzucać, to dwie osobne kwestie.
Pozostali przeciwnicy Duttonów dostali zauważalnie mniej czasu antenowego. W tym przypadku nie jest to wg mnie wadą, bo ich role nie miały potencjału na jakiś naprawdę ciekawy wątek. Albo inaczej, można było im coś napisać, ale moim zdaniem, podjęli dobrą decyzję nie robiąc tego. Czemu? Bo można to pokazać poprzez Duttonów, którzy odnoszą się do ich działań i debatują, jak sobie z nimi poradzić. Moim zdaniem, jest to ciekawsze niż oglądanie jakiegoś aktora, który zniknie za kilka odcinków i pozostanie po nim co najwyżej wspomnienie. Pomijam tych, którzy zaczęli walkę z Duttonami w 3 sezonie, bo ich wątek może zostanie rozbudowany. Na ten moment nie pokazali nic ciekawego, pomijając rozmowy między Beth, a tym bankierem oraz jeszcze jeden aspekt, którego Wam nie zdradzę.
Jeśli chodzi o muzykę i zdjęcia, to jestem zmuszony powtórzyć swoje słowa z poprzednich recenzji - te miejsca wyglądają przepięknie. Aż z moją dziewczyną marzyliśmy o tym, że kiedyś sami kupimy choć maleńką część podobnego rancza. Zwłaszcza dla kogoś, kto się wychowywał na wsi lub w małych miasteczkach i teraz tęskni do tamtych czasów, zakładając że mieszka w mieście. Przy wielu scenach pokazujących naturę, można zatrzymać film i zrobić print-screen - będziecie mieli piękną tapetę. Z muzyką jest tak samo, generalnie została dobrze dopasowana do klimatu serialu. Nie każdy utwór przywodzi na myśl te bardziej konserwatywne stany, gdzie czas płynie nieco wolniej niż w takiej Kalifornii (np. "A Perfect Circle" - byłem bardzo zdziwiony, jak pisałem ten tekst i zobaczyłem na playliście utwór tego zespołu), ale kompletnie na to nie zwracałem uwagi podczas seansu, czyli było raczej dobrze. Soundtrack nie jest idealny, ale nie usłyszałem ani jednego sensownego powodu do narzekań, za to kilka piosenek tak bardzo mi się spodobało, że nucę je sobie podczas dłuższych spacerów lub jak najdzie mnie ochota.
Podsumowując, niestety nie mogę powiedzieć, że ten serial (jako całość) zasłużył na to, by stawiać go obok "Boardwalk Empire", "Daredevil", "Fargo", czy "House of Cards", ale jest niewiele poniżej nich. No chyba, że mógłbym wybrać tylko jeden sezon, bo trzeci mógłbym już pod to podciągnąć. Co prawda nadal jest słabszy, ale jego zalety są na tyle mocne, że nie popełniłbym błędu, podnosząc Y do tej rangi. Na pewno będę do niego wracał, bo jest zarówno bardzo dobrą komedią, jak i trzyma w napięciu. Nie nudzi, za to sprawia wiele radości i to nie tylko z powodu walorów komediowych - to po prostu bardzo dobrze napisany serial! Od wielu miesięcy, nie zaangażowałem się tak mocno w losy bohaterek i bohaterów, nie wiem ile czasu minie aż ponownie zobaczę coś równie dobrego. Trzeba będzie się przemęczyć i poczekać z 4 sezonem - 5 pewnie będzie miał duże opóźnienia z powodu strajku scenarzystów. A skoro te odcinki będą ostatnie i kolejna dawka "Yellowstone" pojawi się dopiero w kolejnym spin-offie, to nie ma co się śpieszyć. Jak dla mnie serial zasłużył na +8/10.