Powiedzieć, że mam za sobą intensywny rok, to jak nic nie powiedzieć.
Udało mi się nadrobić sporo życiowych zaległości jak obrona pracy dyplomowej oraz zdobycie prawka. Biorąc pod uwagę, że obie te rzeczy powinnam mieć dużo wcześniej, to można uznać że się nazbierało pozycji do odhaczenia. Do tej pory jak myślę o tym jak ciężko było mi pisać o super-uber-oczywistych rzeczach i udawać jaka to mądra nie jestem w dyplomówce, to mnie aż mdli. @mys musiał siedzieć ze mną, żebym to dokończyła, bo cierpiałam na typowy kompleks studenta piszącego pracę. Mogłam zrobić wszystko, posprzątać całe mieszkanie, grać w każdą gierkę, nawet słuchać muzykę bez celu - byleby nie odpalać pliku "Praca_dyplomowa". Moja promotorka chyba też miała mnie już dość, a przynajmniej takie wrażenie odniosłam z maili jakie od niej dostawałam. Nie dziwię się jej, też miałam dość tych wypocin.
Poza tym skończyłam staż, znalazłam stałą pracę w zawodzie i sobie tak cisnę bez konieczności brania ciągłych nadgodzin (co jest normą w mojej branży). Za niedługo będzie już rok dla jednego pracodawcy, a dla mnie to wyczyn. Będąc człowiekiem, któremu wiecznie coś nie pasuje, kilka razy myślałam, żeby wiać. Na szczęście mi przeszło (na razie), jedyne co mnie zastanawia to jak będzie wyglądał koniec roku, bo szykuje się wyjątkowo potężny młyn, ale to za 2 miesiące, więc jeszcze mam czas się martwić. To będzie moje pierwsze zamkniecie roczne, więc z jednej strony trochę ekscytacji bo coś nowego i obcego, ale boję się przytłoczenia przez procedury. Nie będę miała miejsca, żeby sobie przećwiczyć co zrobić tylko od razu będzie praca na żywym organizmie. Będę się dobrze bawić.
Tak było na samym początku - gołe ściany i kable
Jednak dopiero 2 dni temu udało mi się uzyskać perełkę, klejnot użerania się i zmagań w tym roku. Coś co jednocześnie spędzało mi sen z powiek, ale też motywowało by chciało się cokolwiek robić... A było co majstrować. Chodzi o norę, która nie jest już przedmiotem najmu. Oazą do odpoczynku, twierdzą gdzie mogę chillować i popylać bezczelnie w szlafroczku do 13. Skończyliśmy pierwszy etap remontu, który miał podobno trwać 2 tygodnie. No, czyli do końca sierpnia mieliśmy się tutaj przenieść. Niezła obsuwa nam wyszła, fiu fiu.
Niestety, na większość rzeczy nie mieliśmy większego wpływu. No takie terminy, sporo osób się buduje, boom mieszkaniowy, boom remontowy, a w środku my, dwie zagubione owieczki. I tak się cieszę, że udało się większość spraw w miarę załatwić - no może poza panelami winylowymi, ale to już macham ręką. Podobno nie można mieć wszystkiego, a przynajmniej tak kiedyś słyszałam.
Miejsce do pracy
Wizja siedzenia na fotelu, który już od roku daje radę (z prawie 3-miesięczną przerwą, bo z racji gabarytu był na budowie), a nie na starym i wysłużonym krześle kuchennym - miód na plecy i serduszko. Jutro pierwszy dzień pracy stąd. Nie przewiduję braku Internetu, co było normą na tymczasowej kwaterze, podobnie z przerwami w dostawie prądu. Naprawdę, sekundowe przepięcie rozwalało mi 10 minut pracy, niby mogłam się obijać wtedy, ale jak potrzebowałam zrobić dokumenty na już to bywało całkiem problematyczne. Raz nawet płaszczyłam się przed szefową z tego powodu, bo miałam do zrobienia pilną robotę, a tutaj cyk prądu nie ma na 2 godzinki i się bujaj. Na szczęście udało się wtedy wysłać wszystko na czas, jednakże średnio mam ochotę na powtórki z takich akcji.
Do tego jeszcze jako przesądni ludzie, którzy nie chcą się przeprowadzać w listopadzie, wszystko robiliśmy w biegu. Jeszcze jest co kończyć tutaj, ale powoli zaczyna to wyglądać jak nasze miejsce. W tym tygodniu mają zawitać kolejne meble, a łazienka może dostanie lustro i nie będę musiała używać kamerki do ogarniania włosów. Najważniejsze, że oboje mamy miejsce do pracy w spokoju (nie licząc borowania od sąsiadów), oraz że da się przyrządzić ciepłe jedzenie. Wygodne łóżko to przyjemność, za którą się naprawdę stęskniłam (a moje plecy do tej pory nie wierzą, że są takie dobre materace).
Typowe składanko mebli uskuteczniane z @mys
Ogólnie jak ktoś planuje teraz remont to ogólnie nie polecam, kuchnia z opóźnieniem 3 miesięcy, 2 miesiące czekania na drzwi, dostępność części materiałów jest zerowa. Potem kombinowanie, żeby kolory pasowały, żeby wszystko się do kupy zeszło, a nie że każdy element z innej parafii. Na szczęście moje poczucie estetyki jest raczej z tych słabych, więc dopóki coś bardzo-mocno nie pasuje, to oczy krwawić nie będą, najważniejsze żeby było funkcjonalnie!
Z tą radosną myślą może uda się wrócić do bardziej regularnego pisania.