Dünyaya neden insan bu kadar küçük bir yerden bakar? Bu kadar az yer kapladığımızdan mı? Yoksa kendini bu kadar küçük gördüğünden mi? Yada kendimizi mi hiç farketmiyoruz?
İnsan olarak bir delik bulmuşuz oradan bakıyoruz o delik karanlığa büründü mü akşamınız olup çıkıyor. Yada gündüzümüz... Az kafamızı kaldırıp o ışığın geldiği yeri merak etse insan elbet oradan da bir delik açıp dünyaya farklı bir yerden bakabilecek. Tabi bunla kim uğraşacak sonuçta o deliği delmek gerek. İnsan neden kendini bu kadar kapatıyor anlamıyorum. Ye, iç, işe git, uyu. İnsan böyle mi hayatını geçirmeli. Hiç sokağa çıkmadan sinemaya gitmeden özellikle kitap bile okumadan mı şu kısa ömrünü doldurmalı. Birde şöyle birşey var şans ya böyle bir hayat yaşıyor insan. Hiç çabalama o dediğim insan bir ekmek alsa yeter ona, ikinci ekmekle ilgilenmez sonuçta daha fazla kazanıp kazanamayana verebileceğini düşünmez. Yada şansıma böyle bir hayatım var. Şansıma zengin bir ailede doğmadım. Şansıma kız veya erkek doğmamışım gibisine laflardan bıkmaz usanmaz. Bilmezki o şans elinde olduğunu...
İnsan yanılır şansını değerlendirmeden hayatını bir düzenekle devam eder. Düzeneğinin üstüne çıkar borç a batık şekilde yaşar. Dünyasındaki o deliği borçlar kapatır zor gibi önünü keser sadece o ne olduğu belirsiz ışık kalır. Temizlemek gerek bazen ama temizlemez. Hep o dünyasında ne olduğu belirsiz bir hayat.
Hep bir düzen düzensizlikle boğulmak için...
Hayatımıza risk almadan yaşamak bence hayatı bitiren bir durum. En ayrıntılı bir şekilde planını yap ama bu plan bile bir risktir. Hayatını bu kadar körpe bir hale getirerek,ilerleyip bir adım yukarıya çıkarmayı düşünmemek bir aptallıktır. Önünü göremeyen bir aciz için oluşturmuş bir düzenektir hayatı kısıtlamak. Gereklimidir kısıtlamalar. Elbette ama uçurumun kenarındaysan kısıtlar, elbet kısıtla aşıksan kısıtla belli bir sınırın olması için kısıtla. Ama geleceğini güzelleştirebilecek şekil veren bir duruma kısıtlama getirmek. O deliği küçültme büyüt. Yaşamın diğer yarısında gör. Tek gözü kapalı bir hayata durma.