Bir zamanlar bizim için efsane olan #Evanescence grubu "Bring me To Life" şarkısıyla 2000'leri kasıp kavurmuştu. Üzerine methiyeler düzülen hayranlıkla takip ettiğimiz bu grubun hafif balık etli güzeli #AmyLee ise sesi ve tavırlarıyla kadın rock starların önünün açılarak ana akım medyada yer bulmasında önemli bir rol oynamıştı. O zamanların birbiriyle kavgalı olan iki müzik türü olan #rock ve #rap müzikleri bir araya getiren bu şarkının aslın Evanescence gurubuna müzik şirketlerinin dayatmasıyla ortaya çıktığını bundan dolayı konserlerinde rap bölümüne hiç değinilmediğini öğrendiğimde çok şaşırmıştım.
Tabii bu hızlı yükselişler grupların klasik problemi olan fikir ayrılıklarıyla son buldu. Ve hemen sonrasında gelen solo albümle yine klasik bir pop rock singer dibe çöküş öyküsünü izledik. Ben Moody'nin geri dönme konusundaki tekrar bir araya gelme denemeleri de hüsranla sonuçlanınca #Fallen 2000 ergenlerinin damaklarında unutulmaz biz özlem olarak kaldı. Amy ve onun ipeksi haykırışları sanırım artık kulaklarımızın pasını silemeyecek. Artık eskisi kadar naif ve kadife bir şekilde söyleyemediği de bir gerçek. Yaşla birlikte sesine gelen yorgunluk artık biraz çığırmaya birazda detoneliğe doğru evrilmiş durumda. Sanırım artık ikimizde yaşlandığımızı kabul etmeli.. Yok yok öyle bir şey :) ne yaşlılığı bunlar hep dedikodu... Bu konuyu burada kapayalım. Çok hassaslaştım şu sıralar.
Gel gelelim resmimize bu resmi aklımda kurguladığım ve çizim denemelerini ilk olarak denediğim #çizgiroman projem için oluşturduğum bir karakter tasarımı olarak ortaya çıkarmıştım. Birebir benzemesin diye biraz zayıflattım kızı yoksa Amy nerede bu kadar zayıf olacak. Bir zamanlar bizim tontik aşkımızdı. Yalnız o kadar çok lafını ettim ki bu yazı bittikten sonra mutlaka dinleyeceğim. Neyse yazmıza dönelim. Yarattığım karakterin çok sorunlu bir anne baba ilişkisi ortasında kalan ve en sonunda bu trajedinin doruk noktasını yaşadığında duvarda süslü...(burası sır olarak kalsın :) ) alarak trajediyi bir sonraki doruğa çıkaran gençliğine yeni adım atmış bir kız. En sevdiğinin katilini öldürerek sevdiği iki kişiyi birden kaybederek katile dönüşen ve hayatta tek başına kalan birinin travması nasıl sonuçlanabilir acaba? İntihar tek çözüm gibi görünür mü? Peki 13. kattan kendini attığında zemine yaklaşırken yüzünde beliren rüzgar hissi ve göz yaşlarıyla karışık bir bulantı içinde ne gibi düşüncelere dalar insan... Peki ya aldığı eşya mührünü hayatlara karşı açarak onun ölmesine asla izin vermeyecekse hikayemiz nereye doğru evrilecek. Eğer öyküyü bitirme şansım olursa bunu hep birlikte öğreneceğiz sanırım.
Bana böyle ilham veren Amy ve Evanescence'in sonunun bu şekilde karşımıza çıkması nasıl bir durum siz ne dersiniz? Şimdilerde yeni şarkılar oluşturmakta yetersiz kalan ve sanırım söyleyecek yeni sözleri kalmayan bir gruba dönüşeceklerini söyleseler asla inanamazdım açık söylemek gerekirse. Ama sonuç ortada sanırım. Halen yaşıyorlar mı diye kontrol etmek isteyenler için;
